Traffing shaping, peer-to-peer και άλλες ιστορίες

Απ’ότι φαίνεται, μετά τα ιστολόγια που συζητήθηκαν πολύ με αφορμή το θέμα του press-gr, η επόμενη πολεμική για το ελληνικό διαδίκτυο θα είναι σχετική με την ανταλλαγή περιεχομένου σε βάση ισοτιμίας (peer-to-peer).

Ήδη τηλεοπτικά ΜΜΕ προσέγγισαν χρήστες και ιδιοκτήτες ελληνικών τράκερς με σκοπό να κάνουν ρεπορτάζ πάνω στο θέμα. Ίσως να βρεθούμε πάλι μπροστά σε κινδυνολογίες από ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από άγνοια ή ημιμάθεια σε σχέση με το αντικείμενο και αναπαράγουν κοινοτυπίες.

Επιπλέον η επικοινωνιακή βιομηχανία της χώρας, σε αγαστή συνεργασία με το ελληνικό κράτος, προσπαθεί να επιβάλλει τους δικούς της όρους στη συζήτηση. Οι όροι αυτοί είναι ίδιοι με εκείνους που χρησιμοποιεί για παράδειγμα η RIΑA στις ΗΠΑ και η SACEM στη Γαλλία και ταυτίζουν κάθε χρήστη πρωτόκολλων peer-to-peer με εν δυνάμει εγκληματία και κάθε ανταλλαγή περιεχομένου με κλοπή.

Χρέη ενδιάμεσου μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών, δηλαδή παραγωγών και διανομέων εμπορικού περιεχομένου, πάροχων πρόσβασης στο διαδίκτυο και κράτους έχει αναλάβει ο Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ) « μόνος αρμόδιος φορέας στην Ελλάδα σχετικά με την προστασία της Πνευματικής Ιδιοκτησίας (που) εποπτεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού ».

Μέσω αυτού του οργανισμού διεξάγεται μια «δημόσια διαβούλευση », αρκετά προβληματική ως προς τη μέθοδο της όπως επισημαίνει κι ο Παναγιώτης Βρυώνης, σχετικά με « την πειρατεία στο διαδίκτυο και τη λήψη μέτρων από παρόχους Υπηρεσιών Internet ».

Tο κείμενο της ανακοίνωσης είναι χαρακτηριστικό της προσέγγισης που τείνει να κυριαρχήσει στην ευρωπαϊκή νομοθεσία : « Η πειρατεία έχει ως συνέπεια πρωτίστως την αποδυνάμωση της πολιτιστικής παραγωγής καθώς οι εμπλεκόμενοι στην αλυσίδα της πολιτιστικής παραγωγής στερούνται της νόμιμης αμοιβής τους ».

Προφανώς για τους συντάκτες η μόνη « πολιτιστική παραγωγή » που υπάρχει είναι αυτή που έχει ως αντικειμενικό στόχο την απόσταξη μιας « νόμιμης αμοιβής » μέσω του υπάρχοντος συστήματος της δισκογραφικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας. Κάθε άλλης φύσης εναλλακτική παραγωγή και διανομή πολιτιστικών αγαθών δεν υφίσταται αν δεν βασίζεται στην πώληση αντικειμένων όπως CD ή DVD αλλά στην ανταλλαγή, την δωρεά ή την ελεύθερη διανομή ψηφιακού περιεχομένου στο διαδίκτυο.

Στο κείμενο η μέθοδος peer-to-peer ταυτίζεται με την διανομή προστατευόμενου περιεχομένου αγνοώντας όλες τις άλλες σχετικές εφαρμογές όπως η τηλεφωνία, η τηλεόραση και η αναζήτηση πληροφοριών.

Ίδιου περίπου ύφους και περιεχομένου είναι το ερωτηματολόγιο που απευθύνεται στους Έλληνες χρήστες του διαδικτύου και που μπορείτε να βρείτε εδώ. Ενδεικτικά μόνο η τελευταία ερώτηση: « Συμφωνείτε ότι η καταπολέμηση της διαδικτυακής πειρατείας θα ελευθερώσει εύρος χρήσης (bandwidth) των δικτύων προκειμένου να αναπτυχθούν νόμιμες υπηρεσίες στο πλαίσιο της ψηφιακής Ελλάδας; ».

Παράλληλα με τις προθέσεις για «διαβούλευση » του ΟΠΙ, πολλά έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται για τους Έλληνες χρήστες του διαδικτύου αλλά χωρίς αυτούς.

Έτσι στις αρχές του έτους μαθαίνουμε από τον In love with life ότι « διεξήχθη άτυπη συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών στο Υπουργείο Πολιτισμού υπό την προεδρία εκπροσώπου του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ) μεταξύ των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων και των μεγαλύτερων παρόχων υπηρεσιών πρόσβασης διαδικτύου (ISPs) της χώρας. Θέμα της στρογγυλής αυτής τράπεζας δεν ήταν φυσικά τίποτε άλλο παρά η καταπολέμηση της πειρατείας στην Ελλάδα ».

Λίγο καιρό αργότερα πληθαίνουν οι καταγγελίες ότι πολλοί χρήστες ADSL συνδέσεων του ΟΤΕ πέφτουν θύματα traffic shaping. Η συγκεκριμένη μέθοδος, που αποκαλείται και data discrimination, αναφέρεται στην ικανότητα του πάροχου να δίνει προτεραιότητα στην διακίνηση συγκεκριμένων πακέτων πληροφοριών μέσω των δικτύων του εις βάρος άλλων εφαρμογών, στην προκειμένη περίπτωση αυτών που βασίζονται σε πρωτόκολλα peertopeer. Όπως μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ η συγκεκριμένη πρακτική διασταυρώθηκε από δύο διαφορετικά τεστ.

Η τεχνολογία που επιτρέπει τέτοιες μεθόδους ελέγχου προέρχεται από εταιρείες όπως η καναδική Sandvine και δοκιμάστηκε από πάροχους στο εξωτερικό. Η γνωστότερη περίπτωση είναι αυτή της αμερικάνικης Comcast. Μετά από δεκάδες καταγγελίες χρηστών, η FCC αποφάσισε να διερευνήσει τις μεθόδους που εφαρμόστηκαν και διέταξε πρόσφατα επίσχεση πληροφοριών της εταιρείας.

Την ίδια διαδικασία ακολούθησαν και Έλληνες χρήστες μέλη του φόρουμ adslgr.com για την περίπτωση του ΟΤΕ καταθέτοντας αίτημα διερεύνησης προς την Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών. Σε συνέντευξη τους μάλιστα στην εφημερίδα Metropolis εξηγούν πολύ καλά το τεχνικό κομμάτι αλλά και το γενικότερο διακύβευμα που έχει να κάνει με το θέμα της δικτυακής ουδετερότητας (network neutrality).

Εκτός των πρακτικών δυσκολιών εφαρμογής τέτοιων μέτρων και τις δικονομικές διακλαδώσεις, τίθενται κάποια σοβαρά ερωτήματα πολιτικής φύσης :

Πως θα γίνει η διάκριση μεταξύ νόμιμης και παράνομης χρήσης προγραμμάτων peer-to-peer; Ποιος εγγυάται ότι μια τέτοια πρακτική δεν θα παραβιάσει προσωπικά δεδομένα των χρηστών; Με ποια κριτήρια θα αποφασισθεί ποιες πληροφορίες πρέπει να έχουν προτεραιότητα;

Εν τέλει ποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίσει τι είναι αποδεκτό και τι όχι μεταξύ των πολιτιστικών πρακτικών που διαμορφώνονται στο διαδίκτυο;

Το θέμα είναι πολύ σημαντικό και σχετίζεται άμεσα, κατά τη γνώμη μου, με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και της επικοινωνίας, όπως και το θέμα με τα ιστολόγια. Είναι επιτακτική ανάγκη να ακουστεί και παραέξω μια εναλλακτική θεώρηση σχετικά με το ζήτημα της πνευματικής ιδιοκτησίας σταθμίζοντας τα συμφέροντα των δημιουργών και του κοινού και όχι μόνο αυτά της πολιτιστικής βιομηχανίας.


2 thoughts on “Traffing shaping, peer-to-peer και άλλες ιστορίες

  1. Πολύ ενδιαφέρον το post και όντως πολύ σημαντικό και το ζήτημα – το οποίο είναι και ανοιχτό και επίμαχο. Keep on the good work.

  2. Ευχαριστώ Ευάγγελε, είναι όντως και ανοιχτό και επίμαχο.

Leave a Reply

Your email address will not be published.