Πάλι στους δρόμους : γενική απεργία στη Γαλλία

Σήμερα θα ήμαστε πάλι στους δρόμους. Τα γαλλικά συνδικάτα έχουν κηρύξει γενική απεργία και πορείες σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Τα αιτήματα είναι πολλά :

Αυξήσεις στους μισθούς που έχουν παγώσει εδώ και χρόνια. Η αγοραστική δύναμη των Γάλλων μειώνεται συνεχώς αφού οι τιμές ανεβαίνουν και τα εισοδήματα των μισθωτών μένουν σταθερά όταν δεν πέφτουν. Αισθάνεται κανείς μια πραγματική δυσκολία ακόμη και σε κοινωνικές ομάδες που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν εξασφαλισμένες όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ταυτόχρονα τα δισεκατομμύρια που μοιράζει ο Σαρκοζύ στις τράπεζες φαίνονται σαν πρόκληση…

Πάγωμα των απολύσεων. Πολλές μεγάλες εταιρείες εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση για να κάνουν χιλιάδες απολύσεις ακόμη και όταν είναι κερδοφόρες. Ως συνήθως οι εργαζόμενοι αποτελούν μια απλή μεταβλητή προσαρμογής στην οικονομική συγκυρία. Σταθερά παραμένουν τα μερίσματα των μεγαλομετόχων και τα μπόνους των μάνατζερ.

Προστασία του δημόσιου χαρακτήρα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις.

Παράλληλα, από τη Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο αρχίζουμε απεργία, που προμηνύεται σκληρή. Ο νέος νόμος του Σαρκοζύ για την ανώτατη εκπαίδευση είναι τυπική περίπτωση νεοφιλελεύθερης προσέγγισης που έχει σαν στόχο να θέσει σε ανταγωνισμό τα πανεπιστήμια, τα εργαστήρια και τους ερευνητές-εκπαιδευτικούς μεταξύ τους.

Με πρόσχημα την δήθεν αυτονομία των πανεπιστημίων πέρυσι ψηφίστηκε ο νόμος LRU (Loi relative aux libertés et responsabilités des universités). Πολλοί από τους συναδέλφους πέσανε στην παγίδα της δήθεν αυτονομίας των ιδρυμάτων, αξιολόγησης της έρευνας και αναρρίχησης γαλλικών πανεπιστημίων στη λίστα της Σαγκάης.

Το αποτέλεσμα ένα χρόνο μετά είναι η υποχρηματοδότηση της πλειοψηφίας των ιδρυμάτων, η μείωση των θέσεων εργασίας στα πανεπιστήμια, ο κατακερματισμός και η επισφάλεια της πλειοψηφίας των ερευνητών, η ενίσχυση του νεποτισμού αφού πλέον όλες οι εξουσίες για τις ώρες μαθήματος, τις προαγωγές, τα προγράμματα έρευνας και τις προσλήψεις περνάνε στα χέρια του πρύτανη.

Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και όπως είχα σημειώσει παλαιότερα “οι αναφορές στη μυθολογία του κινήματος και ο παροξυσμός της κινητοποίησης δύσκολα κρύβουν τον φόβο. Φόβος ότι οι κινητοποιήσεις αυτές, όπως και οι προηγούμενες, δεν θα καταφέρουν να σταματήσουν τον οδοστρωτήρα των φιλελεύθερων « μεταρρυθμίσεων » που δεν έχει σταματήσει να συνθλίβει αργά και μεθοδικά την Ευρώπη από τα μέσα της δεκαετίας του 80”.

Έστω κι έτσι θα είμαστε ακόμα μια φορά στους δρόμους….

22 thoughts on “Πάλι στους δρόμους : γενική απεργία στη Γαλλία

  1. καλησπέρα,

    “Προστασία του δημόσιου χαρακτήρα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις”.

    Δυστυχώς το πήραμε πολύ αργά πρέφα, πόσο σημαντικό είναι αυτό.
    Πολύ ενδιαφέροντα αιτήματα!!!!!

    “Ελλάς – Γαλλία – συμμαχία” λέγαμε κάποτε.

  2. Να δούμε άμα γίνει και τιποτα, πάντως εχτές είχε 2 εκατομμύρια κόσμο σε 194 πορείες σε όλη τη Γαλλία στο δρόμο και γενικά πολύ κινητοποίηση ακόμη και στο ιδιωτικό τομέα. Ίδωμεν…

  3. Να δούμε άμα γίνει και τιποτα, πάντως εχτές είχε 2 εκατομμύρια κόσμο σε 194 πορείες σε όλη τη Γαλλία στο δρόμο και γενικά πολύ κινητοποίηση ακόμη και στο ιδιωτικό τομέα. Ίδωμεν…

  4. Πες μας κάτι παραπάνω για τα χαρακτηριστικά του νεποτισμού με την εφαρμογή του νέου συστήματος. Έχεις κάποιες σκέψεις πως αυτό ενδεχομένως θα εξελιχθεί στην Ελλάδα δεδομένων των ήδη υπαρχόντων συστημάτων των πελατειακών σχέσεων και των “κοινωνικών δικτύων”;

  5. Πες μας κάτι παραπάνω για τα χαρακτηριστικά του νεποτισμού με την εφαρμογή του νέου συστήματος. Έχεις κάποιες σκέψεις πως αυτό ενδεχομένως θα εξελιχθεί στην Ελλάδα δεδομένων των ήδη υπαρχόντων συστημάτων των πελατειακών σχέσεων και των “κοινωνικών δικτύων”;

  6. η Γαλλια εχει οικονομικη κριση και το πιο εξυπνο που βρηκαν να κανουν ειναι απεργια? αβυσσος τα μυαλα των αριστερων…

    “Πολλές μεγάλες εταιρείες εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση για να κάνουν χιλιάδες απολύσεις ακόμη και όταν είναι κερδοφόρες.[…] Σταθερά παραμένουν τα μερίσματα των μεγαλομετόχων και τα μπόνους των μάνατζερ.”

    εταιρειες χρεοκοπουν και σοβαρα σου φαινεται να ειναι σταθερα τα μερισματα? οσο για μπονους, οι δεκαδες χιλιαδες ανθρωποι που απολυονται απο θεσεις διοικησης (παραλληλα με τους εργαζομενους σε χαμηλοτερες θεσεις) δεν θα λαβουν κανενα απολυτως μπονους.

    οσο για τον δημοσιο χαρακτηρα των ΕΚΟ, υπαρχει καποια επιστημονικη λογικη που να λεει οτι πρεπει να ειναι ετσι?

    πραγματικα δεν καταλαβαινω… αυτη η κριση μας εχει διαλυσει ολους και μερικοι βρηκαν ωρα να ακονιζουν ιδεολογικα τσεκουρια παλι…

  7. η Γαλλια εχει οικονομικη κριση και το πιο εξυπνο που βρηκαν να κανουν ειναι απεργια? αβυσσος τα μυαλα των αριστερων…

    “Πολλές μεγάλες εταιρείες εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση για να κάνουν χιλιάδες απολύσεις ακόμη και όταν είναι κερδοφόρες.[…] Σταθερά παραμένουν τα μερίσματα των μεγαλομετόχων και τα μπόνους των μάνατζερ.”

    εταιρειες χρεοκοπουν και σοβαρα σου φαινεται να ειναι σταθερα τα μερισματα? οσο για μπονους, οι δεκαδες χιλιαδες ανθρωποι που απολυονται απο θεσεις διοικησης (παραλληλα με τους εργαζομενους σε χαμηλοτερες θεσεις) δεν θα λαβουν κανενα απολυτως μπονους.

    οσο για τον δημοσιο χαρακτηρα των ΕΚΟ, υπαρχει καποια επιστημονικη λογικη που να λεει οτι πρεπει να ειναι ετσι?

    πραγματικα δεν καταλαβαινω… αυτη η κριση μας εχει διαλυσει ολους και μερικοι βρηκαν ωρα να ακονιζουν ιδεολογικα τσεκουρια παλι…

  8. Ευάγγελε,
    σε ότι αφορά την ελληνική πραγματικότητα δεν μπορώ να έχω εμπεριστατωμένη άποψη γιατι δεν την γνωρίζω αρκετά. Πάντως, αυτό που συμβαίνει στο γαλλικό πανεπιστήμιο τώρα αποτελεί τυπικό παράδειγμα νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης.

    Ουσιαστικά καθιστά τους πρύτανεις σε μάνατζερ που θα πρέπει να διοικήσουν το ίδρυμα ευθύνης τους σαν μια επιχείρηση. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος τους δίνει μια χρηματοδότηση και από κει και πέρα αυτοί πράττουν κατά το δοκούν. Ο προυπολογισμός για τα περισσότερα ιδρύματα για φέτος είναι μικρότερος από ότι πέρυσι. Αυτόματα οι πρύτανεις επιχειρούν να αναδιανέμουν τους πόρους μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο.

    Το αποτέλεσμα είναι ότι σε ότι αφορά την έρευνα και τη διδασκαλία οι τομείς που είναι περισσότερο κερδοφόροι – δηλαδή φέρνουν προγράμματα έρευνας, συνεργασίες με επιχειρήσεις, υψηλά δίδακτρα – παίρνουν και την μερίδα του λέοντος της χρηματοδότησης. Από την άλλη οι σχολές που έχουν σαν αντικείμενο τις κοινωνικές επιστήμες για παράδειγμα, τις γλώσσες, τη λογοτεχνία, την τέχνη βρίσκονται σε δύσκολη θέση.

    Παράλληλα, η απορρύθμιση έχει ισχυρό αντίκτυπο στις εργασιακές σχέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο. Μέχρι σήμερα το σύστημα βασίζόταν στην αρχή της ισονομίας μεταξύ ερευνητών-εκπαιδευτικών. Υπάρχουν συνάδελφοι που ασκούν εξουσία, αλλά ουσιαστικά δεν υπαρχει « αφεντικό ». Οι αποφασεις σε σχέση με τις προαγωγές, προσλήψεις, μεταθέσεις παίρνονται με συλλογικό τρόπο, συνήθως μέσω ψηφοφοριών και κυρίως από συναδέλφους που μπορούν να κρίνουν το έργο του καθένα μας στην έρευνα και τη διδασκαλία.

    Παρόλες τις αδυναμίες του το σύστημα εγγυάται μια κάποια ισονομία και κυρίως την ανεξαρτησία από συμφέροντα. Προσοχή δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαρτημένοι και καρριερίστες, αλλά το σύστημα σου δίνει την δυνατότητα αν θέλεις να μείνεις έξω άπο ίντριγκες και κολακείες και να κάνεις τη δουλειά σου. Ο νέος νόμος καταστρέφει εντελώς όλους αυτούς τους συλλογικούς μηχανισμούς και τους αντικαθιστά με την πλήρη και αδιαφιλονίκητη εξουσία του πρύτανη και της παράταξης του μέσα στο ίδρυμα. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο από τη στιγμή που τα περισσότερα συμβόλαια των νέων ερευνητών-εκπαιδευτικών είναι επισφαλή, κάτι που τους καθιστά ευάλωτους σε κάθε είδους πίεση.

    Για περισσότερες λεπτομέρειες ένα σχετικό άρθρο στα αγγλικά
    http://www.universityworldnews.com/article.php?story=20090130102656262

    SG, αγαπητέ για μια ακόμη φορά το σχόλιο σου τονίζει τον θαυμασμό μου για το διαδίκτυο το οποίο επιτρέπει ανταλλαγές απόψεων που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα πραγματοποιούνταν.

    Πριν απαντήσω στις παρατηρήσεις σου να επισημάνω ότι το πρώτο σου επιχείρημα, ότι δηλαδή « σε περίοδο κρίσης αντί να απεργούνε ας δουλέψουν », είναι το ίδιο που χρησιμοποίησε ο υπουργός οικονομικών του Σαρκοζύ το βράδυ της απεργίας. Δεν ξέρω για σένα, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο τύπος αυτός είναι σε κάθε περίπτωση εξασφαλισμένος οικονομικά ακόμη και σε καθεστώς κρίσης – άρα μιλάει εκ του ασφαλούς – κάτι που βέβαια δεν ισχύει για τους απλούς εργαζόμενους.

    Σε ότι αφορά τις απολύσεις, τα μπόνους και τα μερίσματα σου παραθέτω τα παρακάτω ενδεικτικά στοιχεία. Εννοειται ότι τα ποσά είναι σε εκατομμύρια ευρώ.
    Εταιρεία Μερίσμα Μπόνους Απολύσεις
    PSA 300 1,9 6645
    Mittal 1300 2,7 1995
    PPR 433 2,7 672

    Και βέβαια αυτά δεν αφορούν παρά κάποιες περιπτώσεις στη Γαλλία το 2008. H πηγή είναι εδώ (στα γαλλικά)
    http://www.bastamag.net/spip.php?article346

    Σε ότι αφορά την ερώτηση σου για το αν υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που να στηρίζουν τον δημοσιο χαρακτηρα των ΕΚΟ, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι ειδικός. Επειδή όμως τυχαίνει να γνωρίζω ένα συνάδελφο που ασχολείται με το θέμα σου παραθέτω μια σύντομη βιβλιογραφία σχετικά.

    Menard, J.Y, Barreau, J. (1997) Stratégies de modernisation et réactions du personnel, Logiques Sociales, L’ Harmattan.
    Stiglitz, J. (2003) “Globalisation and the economic role of the State in the new millennium”, Industrial and Corporate Change, volume 12, Number 1, pp. 3-26.
    Altvater, E. (2006) Παγκοσμιοποίηση, Ιδιωτικοποιήσεις και Δημόσια Αγαθά, The Monthly Review Imprint.
    Le Masne, P. (2008) Les Services Publics: Approches Economiques et Enjeux Sociaux, Didact Economie, Presses Universitaires de Rennes.
    Merlin-Brogniart, C. (2007) “Compétitivité, Innovation et Services Publics Marchands”, Innovations 2007/1, No 25, pp.205-222.
    Eustathopoulos, Y. (2008) “Interet Général et Libéralisation du Secteur Electrique a Chypre”, Medénergie, No 25, Janvier 2008.
    Compeyron, A. (2001) “Dynamique de convergence entre valeurs du service public et rapports de production” in Barreau and al, Une irrésistible modernisation des entreprises publiques?, DESociétés, Presses Universitaires de Rennes.
    Tixier, P.E., Ramirez, R., Heckscher, C., Maccoby, Michael. (2004) La Métamorphose des Géants: Pratiques d’intervention, Editions d’Organisations.
    Chauvet Maurice, “Réguler la dérégulation: le mythe européen”, Colloque « Formes de concurrence et enjeux de régulation des services d’intérêt général », Colloque LED, Univer
    sité Paris 8, Juillet 2005.
    McGowan, F. (2004) “Services de base et libéralisation: un consensus en mutation”, L’économie politique Ni 24, Octobre 2004.
    CIRIEC (2004), “Contribution of Services Of General Economic Interest to Social, Economic and Geographical Cohesion”, Final Overall Report, DG REGIO
    Jean-Claude Boual, “Pourquoi réguler”, Colloque « Formes de concurrence et enjeux de régulation des services d’intérêt général », Colloque LED, Université Paris 8, Juillet 2005.
    Laperche, B., Uzunidis, D. (2003) “Etatisme et marcheisation du secteur public”, Laboratoire Redéploiement Industriel et Innovation, Document de Travail No 63, Université du Littoral Cote d’ Opale.
    Andreani, T. (2003), “La privatisation des services publics est une privatisation de la démocratie”, Actuel Marx, No 34, Presses Universitaires de France.
    Le Masne, P. (2003), “Le rôle des services publics pour Galbraith”, Innovations 2006/1, No 23, p173-191.
    Vakaloulis, M. (2002) ‘Droit a l’énergie et légitimité sociale’ in O. Frachon & M. Vakaloulis (eds) Le droit a l’énergie, Paris: Editions Syllepse.
    Bortolotti, B., Milella, V. (2006), « Privatization in Western Europe – Stylized Facts, Outcomes and Open Issues », Nota di lavoro 124.2006, Fondazione Eni Enrico Mattei.
    Nunez Alberto, “Liberalisation of the electricity sector in the European Union: present state and some open questions”, paper presented at the 20 th World Energy Congress, Rome, 11-15 November 2007. http://www.wecsj.org/documents/p001104.pdf
    Thomas, S. & Hall, D. (2003) ‘Blackouts: Do liberalisation and privatisation increase the risk?’, Public Services International Research Unit.

    Τέλος, από ότι καταλαβαίνω με κατηγορείς για ιδεολογική προκατάληψη σχετικά με τα γραφόμενα μου. Πραγματικά καταλαβαίνω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι για τους νεοφιλελεύθερους. Η κρίση όντως αλλάζει τα δεδομένα και καταρρίπτει την μυθολογία περί κοινωνικής και οικονομικής προόδου για την πλειοψηφία μέσω της ελέυθερης αγοράς. Αυτό όμως δεν πρέπει να σε κάνει κακόπιστο.

  9. Ευάγγελε,
    σε ότι αφορά την ελληνική πραγματικότητα δεν μπορώ να έχω εμπεριστατωμένη άποψη γιατι δεν την γνωρίζω αρκετά. Πάντως, αυτό που συμβαίνει στο γαλλικό πανεπιστήμιο τώρα αποτελεί τυπικό παράδειγμα νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης.

    Ουσιαστικά καθιστά τους πρύτανεις σε μάνατζερ που θα πρέπει να διοικήσουν το ίδρυμα ευθύνης τους σαν μια επιχείρηση. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος τους δίνει μια χρηματοδότηση και από κει και πέρα αυτοί πράττουν κατά το δοκούν. Ο προυπολογισμός για τα περισσότερα ιδρύματα για φέτος είναι μικρότερος από ότι πέρυσι. Αυτόματα οι πρύτανεις επιχειρούν να αναδιανέμουν τους πόρους μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο.

    Το αποτέλεσμα είναι ότι σε ότι αφορά την έρευνα και τη διδασκαλία οι τομείς που είναι περισσότερο κερδοφόροι – δηλαδή φέρνουν προγράμματα έρευνας, συνεργασίες με επιχειρήσεις, υψηλά δίδακτρα – παίρνουν και την μερίδα του λέοντος της χρηματοδότησης. Από την άλλη οι σχολές που έχουν σαν αντικείμενο τις κοινωνικές επιστήμες για παράδειγμα, τις γλώσσες, τη λογοτεχνία, την τέχνη βρίσκονται σε δύσκολη θέση.

    Παράλληλα, η απορρύθμιση έχει ισχυρό αντίκτυπο στις εργασιακές σχέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο. Μέχρι σήμερα το σύστημα βασίζόταν στην αρχή της ισονομίας μεταξύ ερευνητών-εκπαιδευτικών. Υπάρχουν συνάδελφοι που ασκούν εξουσία, αλλά ουσιαστικά δεν υπαρχει « αφεντικό ». Οι αποφασεις σε σχέση με τις προαγωγές, προσλήψεις, μεταθέσεις παίρνονται με συλλογικό τρόπο, συνήθως μέσω ψηφοφοριών και κυρίως από συναδέλφους που μπορούν να κρίνουν το έργο του καθένα μας στην έρευνα και τη διδασκαλία.

    Παρόλες τις αδυναμίες του το σύστημα εγγυάται μια κάποια ισονομία και κυρίως την ανεξαρτησία από συμφέροντα. Προσοχή δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαρτημένοι και καρριερίστες, αλλά το σύστημα σου δίνει την δυνατότητα αν θέλεις να μείνεις έξω άπο ίντριγκες και κολακείες και να κάνεις τη δουλειά σου. Ο νέος νόμος καταστρέφει εντελώς όλους αυτούς τους συλλογικούς μηχανισμούς και τους αντικαθιστά με την πλήρη και αδιαφιλονίκητη εξουσία του πρύτανη και της παράταξης του μέσα στο ίδρυμα. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο από τη στιγμή που τα περισσότερα συμβόλαια των νέων ερευνητών-εκπαιδευτικών είναι επισφαλή, κάτι που τους καθιστά ευάλωτους σε κάθε είδους πίεση.

    Για περισσότερες λεπτομέρειες ένα σχετικό άρθρο στα αγγλικά
    http://www.universityworldnews.com/article.php?story=20090130102656262

    SG, αγαπητέ για μια ακόμη φορά το σχόλιο σου τονίζει τον θαυμασμό μου για το διαδίκτυο το οποίο επιτρέπει ανταλλαγές απόψεων που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα πραγματοποιούνταν.

    Πριν απαντήσω στις παρατηρήσεις σου να επισημάνω ότι το πρώτο σου επιχείρημα, ότι δηλαδή « σε περίοδο κρίσης αντί να απεργούνε ας δουλέψουν », είναι το ίδιο που χρησιμοποίησε ο υπουργός οικονομικών του Σαρκοζύ το βράδυ της απεργίας. Δεν ξέρω για σένα, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο τύπος αυτός είναι σε κάθε περίπτωση εξασφαλισμένος οικονομικά ακόμη και σε καθεστώς κρίσης – άρα μιλάει εκ του ασφαλούς – κάτι που βέβαια δεν ισχύει για τους απλούς εργαζόμενους.

    Σε ότι αφορά τις απολύσεις, τα μπόνους και τα μερίσματα σου παραθέτω τα παρακάτω ενδεικτικά στοιχεία. Εννοειται ότι τα ποσά είναι σε εκατομμύρια ευρώ.
    Εταιρεία Μερίσμα Μπόνους Απολύσεις
    PSA 300 1,9 6645
    Mittal 1300 2,7 1995
    PPR 433 2,7 672

    Και βέβαια αυτά δεν αφορούν παρά κάποιες περιπτώσεις στη Γαλλία το 2008. H πηγή είναι εδώ (στα γαλλικά)
    http://www.bastamag.net/spip.php?article346

    Σε ότι αφορά την ερώτηση σου για το αν υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που να στηρίζουν τον δημοσιο χαρακτηρα των ΕΚΟ, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι ειδικός. Επειδή όμως τυχαίνει να γνωρίζω ένα συνάδελφο που ασχολείται με το θέμα σου παραθέτω μια σύντομη βιβλιογραφία σχετικά.

    Menard, J.Y, Barreau, J. (1997) Stratégies de modernisation et réactions du personnel, Logiques Sociales, L’ Harmattan.
    Stiglitz, J. (2003) “Globalisation and the economic role of the State in the new millennium”, Industrial and Corporate Change, volume 12, Number 1, pp. 3-26.
    Altvater, E. (2006) Παγκοσμιοποίηση, Ιδιωτικοποιήσεις και Δημόσια Αγαθά, The Monthly Review Imprint.
    Le Masne, P. (2008) Les Services Publics: Approches Economiques et Enjeux Sociaux, Didact Economie, Presses Universitaires de Rennes.
    Merlin-Brogniart, C. (2007) “Compétitivité, Innovation et Services Publics Marchands”, Innovations 2007/1, No 25, pp.205-222.
    Eustathopoulos, Y. (2008) “Interet Général et Libéralisation du Secteur Electrique a Chypre”, Medénergie, No 25, Janvier 2008.
    Compeyron, A. (2001) “Dynamique de convergence entre valeurs du service public et rapports de production” in Barreau and al, Une irrésistible modernisation des entreprises publiques?, DESociétés, Presses Universitaires de Rennes.
    Tixier, P.E., Ramirez, R., Heckscher, C., Maccoby, Michael. (2004) La Métamorphose des Géants: Pratiques d’intervention, Editions d’Organisations.
    Chauvet Maurice, “Réguler la dérégulation: le mythe européen”, Colloque « Formes de concurrence et enjeux de régulation des services d’intérêt général », Colloque LED, Univer
    sité Paris 8, Juillet 2005.
    McGowan, F. (2004) “Services de base et libéralisation: un consensus en mutation”, L’économie politique Ni 24, Octobre 2004.
    CIRIEC (2004), “Contribution of Services Of General Economic Interest to Social, Economic and Geographical Cohesion”, Final Overall Report, DG REGIO
    Jean-Claude Boual, “Pourquoi réguler”, Colloque « Formes de concurrence et enjeux de régulation des services d’intérêt général », Colloque LED, Université Paris 8, Juillet 2005.
    Laperche, B., Uzunidis, D. (2003) “Etatisme et marcheisation du secteur public”, Laboratoire Redéploiement Industriel et Innovation, Document de Travail No 63, Université du Littoral Cote d’ Opale.
    Andreani, T. (2003), “La privatisation des services publics est une privatisation de la démocratie”, Actuel Marx, No 34, Presses Universitaires de France.
    Le Masne, P. (2003), “Le rôle des services publics pour Galbraith”, Innovations 2006/1, No 23, p173-191.
    Vakaloulis, M. (2002) ‘Droit a l’énergie et légitimité sociale’ in O. Frachon & M. Vakaloulis (eds) Le droit a l’énergie, Paris: Editions Syllepse.
    Bortolotti, B., Milella, V. (2006), « Privatization in Western Europe – Stylized Facts, Outcomes and Open Issues », Nota di lavoro 124.2006, Fondazione Eni Enrico Mattei.
    Nunez Alberto, “Liberalisation of the electricity sector in the European Union: present state and some open questions”, paper presented at the 20 th World Energy Congress, Rome, 11-15 November 2007. http://www.wecsj.org/documents/p001104.pdf
    Thomas, S. & Hall, D. (2003) ‘Blackouts: Do liberalisation and privatisation increase the risk?’, Public Services International Research Unit.

    Τέλος, από ότι καταλαβαίνω με κατηγορείς για ιδεολογική προκατάληψη σχετικά με τα γραφόμενα μου. Πραγματικά καταλαβαίνω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι για τους νεοφιλελεύθερους. Η κρίση όντως αλλάζει τα δεδομένα και καταρρίπτει την μυθολογία περί κοινωνικής και οικονομικής προόδου για την πλειοψηφία μέσω της ελέυθερης αγοράς. Αυτό όμως δεν πρέπει να σε κάνει κακόπιστο.

  10. καταρχας εσενα δεν σε κατηγορω για ιδεολογικες προκαταληψεις μια που δεν εχω επαρκη στοιχεια. Μπορω ομως να κριτικαρω τις θεσεις σου εδω ως αστηρικτες ή αστοχες.

    “Η κρίση όντως αλλάζει τα δεδομένα και καταρρίπτει την μυθολογία περί κοινωνικής και οικονομικής προόδου για την πλειοψηφία μέσω της ελέυθερης αγοράς.”

    τωρα που το σκεφτομαι αυτο οντως μυριζει προκαταληψη 🙂 Καταρριπτεται το γεγονος οτι οι ελευθερες αγορες φερνουν τρομερο πλουτο, επειδη θα πεσει το ΑΕΠ μας κατα 2% για ενα ετος? (στην Γαλλια, γιατι στην Ελλαδα δεν θα πεσει καν)
    Ειναι σαν να βλεπεις εναν ανθρωπο τρωγοντας μπριζολες να γινεται 250 κιλα και μετα επειδη εχασε 2 να λες οτι οι μπριζολες αδυνατιζουν!

    τα πεηπερς που παραθετεις, ενω εκτιμω τον κοπο σου, δεν ξερω πως πρεπει να με πεισουν. Αυτο που θα ηθελα ειναι ειτε να μου δειξεις καποια πεηπερ σε κορυφαιο περιοδικο (ξεκινα απο το american economic review) ή καλυτερα μια ερευνα που να συνοψιζει τα αποτελεσματα πολλων εργασιων σε καποιο περιοδικο σαν το Journal of Economic Perspectives. Να το πω αλλιως: αν ρωτουσες 100 κορυφαιους οικονομολογους σε σχεση με το ανοιγμα της αγορας τηλεπικοινωνιων ή ενεργειας, τι θα σου απαντουσαν οι 95?

    περι απολυσεων και μερισματων δεν καταλαβαινω τι παραθετεις. Αυτο που ισχυριζεσαι ειναι οτι αυξηθηκαν οι απολυσεις ενω τα μερισματα και μπονους δεν επεσαν, σωστα? Δειξε το λοιπον συγκρινοντας με δυο χρονια πριν.

    “το σχόλιο σου τονίζει τον θαυμασμό μου για το διαδίκτυο το οποίο επιτρέπει ανταλλαγές απόψεων που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα θα πραγματοποιούνταν”

    ναι αυτο ειναι οπωσδηποτε καλο, ελπιζω ομως να καταληγουμε που και που σε κανα συμπερασμα.

  11. SG, σου απαντώ παρακάτω στις παρατηρήσεις σου.

    Για το πρώτο. Ως συνήθως το επιχείρημα που αναφέρεις, όπως και πολλοί άλλοι νεοφιλελεύθεροι, βασίζεται πάντα στους ίδιους στατιστικούς δείκτες. Αφορά το σύνολο του παραγόμενου πλούτου ή δείκτες όπως το μέσο ΑΕΠ ανά κάτοικο. Είναι δεδομένο ότι από τη στιγμή που η παγκόσμια οικονομία σε μια ιστορική περίοδο βρίσκεται σε ανάπτυξη ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται.

    Το κεντρικό ερώτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ερώτημα είναι πως γίνεται η ΚΑΤΑΝΟΜΗ αυτού του πλούτου, σε πρώτο επίπεδο ανάμεσα σε χώρες (π.χ. μεταξύ Βορρά και Νότου) και σε δεύτερο στο εσωτερικό των χωρών αυτών ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Στην ουσία μια μικρή πλειοψηφία σε παγκόσμιο αλλά και τοπικό επίπεδο απολαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ανάπτυξης – που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από την αύξηση της παραγωγικότητας των ίδιων των εργαζομένων – ενώ μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού (εργατική τάξη, νέοι, μετανάστες) δεν λαμβάνουν παρά ψίχουλα. Αυτό το θέμα βέβαια μπαίνει κάτω από το χαλί στις νεοφιλελεύθερες αναλύσεις…

    Για το δεύτερο. Όπως γνωρίζεις κι εσύ, τα οικονομικά δεν είναι ακριβής επιστήμη αλλά κοινωνική επιστήμη. Συχνά, με τη χρήση των μαθηματικών, οι οικονομολόγοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχουν αδιαφιλονίκητοι οικονομικοί νόμοι όπως αυτοί της φυσικής πράγμα που δεν ισχύει. Όλα τα ορθόδοξα οικονομικά μοντέλα βασίζονται σε προαπαιτούμενα που πολλές φόρες δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα (π.χ. το ότι οι καταναλωτές δρουν πάντα με βάση τη λογική για την κάλυψη των αναγκών τους με το μικρότερο κόστος, ενώ η διαφήμιση και το μάρκετινγκ κάνουν ότι μπορούν για να μην είναι έτσι).

    Το ερώτημα που μας απασχολεί, δηλαδή το εάν οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας είναι προτιμότερο να είναι δημόσιες ή ιδιωτικές, δεν είναι ένα απλό οικονομικό ερώτημα. Είναι εξίσου ένα θέμα πολιτικό, φιλοσοφικό και ηθικό αφού περικλείει την προβληματική του τι είναι το κοινό συμφέρον και πως αυτό επιτυγχάνεται.

    Συνεπώς η απάντηση δεν μπορεί να έρθει από τις πηγές που ανέφερες, που ως ακαδημαϊκές αναφορές είναι όντως κορυφαίες αλλά ταυτόχρονα είναι ανεπαρκείς για μια σειρά από λόγους: πρόκειται στη μεγάλη πλειοψηφία τους περί αναλύσεων ορθόδοξων νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων αγγλοσαξονικής κουλτούρας που δουλεύουν στη βάση θεωρητικών οικονομετρικών μοντέλων εντελώς ανίκανων να αναλύσουν σε όλες τις διαστάσεις του ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα. Όταν μου λες ότι 95 στους 100 “σοβαρούς οικονομολόγους” είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων επιβεβαιώνεις ακριβώς αυτό το νεοφιλελεύθερο κονσένσους, νομιμοποιούμενο από τον επιστημονικό μανδύα, που μας έφερε στην σημερινή κατάσταση.

    Υπό αυτό το πρίσμα, η βιβλιογραφία που σου αναφέρω, έστω κι αν είναι γαλλόφωνη στο μεγαλύτερο κομμάτι καθώς και στον τομέα της πολιτικής οικονομίας περισσότερο από αυτόν της οικονομετρίας, έχουν την ίδια αν όχι περισσότερη αξία σε σχέση με το αρχικό ερώτημα δηλαδή το εάν οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας είναι προτιμότερο να είναι δημόσιες ή ιδιωτικές.

    Τέλος σε ότι αφορά τα μερίσματα και τα μπόνους, ακόμη μια φορά βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος. Το σκάνδαλο για μένα δεν είναι μόνο ότι σε κάποιες εταιρείες δίνονται μερίσματα ακόμη κι όταν γίνονται απολύσεις, το σκάνδαλο είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες η κατανομή του παραγόμενου πλούτου μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας έχει ευνοήσει με προκλητικό τρόπο το πρώτο σε βάρος της δεύτερης. Το ότι η Arcelor Mittal για παράδειγμα, νο 1 στον κόσμο στη σιδηρουργία, απολύει 9 000 εργαζόμενους τη στιγμή που αυξάνει τα μερίσματα των μετόχων από 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ το 2007 σε 1,5 το 2008 δεν είναι παρά μια εμφανώς σκανδαλώδης έκφανση της γενικότερης αυτής τάσης.

  12. εγραψα ενα σχολιο που μαλλον εχει κρατηθει για εγκριση επειδη ειχε δυο συνδεσεις, ριξε μια ματια αν θες και σβησε αυτο…

  13. Δεν βλέπω κάτι, δεν υπαρχει αναθεώρηση στα σχόλια, μάλλον παίχτηκε μπαγκ. Αν δεν σου κάνει κόπο ξαναβάλτο…

  14. λοιπον την γλιτωσες, δεν μπορεσα να το βρω πουθενα, οποτε θα τα επαναλαβω συνοπτικα

    περι μερισματων, το παραδειγμα που δινεις ειναι σαφως ακραιο, τα μερισματα φετος θα καταβαραθρωθουν. Παρεπιμπτοντως απδοεκτες των μερισματων ειναι κατα μεγαλο μερος οι συνταξιουχοι της Δυσης μεσω των ασφαλιστικων τους ταμιεων, οχι τιποτα ζαπλουτοι.

    “Είναι δεδομένο ότι από τη στιγμή που η παγκόσμια οικονομία σε μια ιστορική περίοδο βρίσκεται σε ανάπτυξη ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται. “

    αυτο ειανι ταυτολογια, αναπτυξη σημαινει αυξηση της παραγωγης. αλλα αυτο που υπονοεις ειναι λανθασμενο, δηλαδη οτι η αναπτυξη ειναι κατι αναποφευκτο. Εχουμε αναπτυξη χαρη στο συστημα των ευνομουμενων ελευθερων αγορων, με ενα αλλο συστημα θα μπορουσαμε καλλιστα να φτωχαινουμε ολοι συνεχως (οπως καλη ωρα στην Μυανμαρ, Βορεια Κορεα, Ζιμπαμπουε κτλ)

    αλλα και το περι κατανομης δεν ισχυει, η κατανομη του πλουτου παγκοσμιως γινεται πιο ιση

    τελος απο ενα συστημα που εχει ιση κατανομη στο μηδεν, προτιμω ενα συστημα που φερνει πλουτο για ολους αλλα με ανισοτητες.

    “τα οικονομικά δεν είναι ακριβής επιστήμη αλλά κοινωνική επιστήμη”

    ποτε δεν καταλαβα τι ακριβως σημαινει ακριβης επιστημη, μαλλον ανακριβη φραση θα την ελεγα 🙂

    αν εννοεις οτι ειναι επιστημη που δεν μπορει να προβλεψει τα παντα, το ιδιο και η μετωορολογια. Αν εννοεις οτι υπαρχουν επιστημονικες διαφορες, ντιτο και η φυσικη (θεωρια χορδων?). Αλλα στην μεθοδολογια συμφωνουμε τοσο οι οικονομολογοι οσο και οι φυσικοι.

    “ολα τα ορθόδοξα οικονομικά μοντέλα βασίζονται σε προαπαιτούμενα που πολλές φόρες δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα”

    το 1960 ισως. Σημερα τα οικονομικα μοντελα χρησιμοποιουν σε καλο βαθμο τα πορισματα των οικονομικων της συμπεριφορας και των πειραματικων οικονομικων, που αποκλινουν πολυ απο τον υπερορθολογιστη χομο εκονομικους.

    “Το ερώτημα που μας απασχολεί, δηλαδή το εάν οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας είναι προτιμότερο να είναι δημόσιες ή ιδιωτικές, δεν είναι ένα απλό οικονομικό ερώτημα.”

    σαφως οι στοχοι της κοινωνιας οριζονται απο φιλοσοφους, πολιτικους κτλ Αλλα αν θελετε χαμηλες τιμες, καλα προϊοντα και αυξηση της απασχολησης (που φανταζομαι οτι θελετε), η απορρυθμιση αγορων οπως οι τηλεπικοινωνιες ειναι αποδεδειγμενα οφελιμη.

    ΥΓ μια παραητηση, οικονομετρια ειναι κλαδος της στατιστικης, εννοεις μαλλον οικονομικα.

  15. Αγαπητέ SG,

    σε ευχαριστώ για αυτό που λες για τα μερίσματα, αποδεικνύει ότι το σύστημα συνταξιοδότησης που βασίζεται στα pension funds όπου εφαρμόζεται δεν κάνει κάτι άλλο παρά να στρέφει τη μια κοινωνική ομάδα (συνταξιούχους) ενάντια στην άλλη (εργαζόμενους).

    Σε ότι αφορά την ανάπτυξη στη φράση είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρομαι σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, άρα δεν θεωρώ την ανάπτυξη αναπόφευκτη. Πάντως οι δυτικές οικονομίες γνώρισαν την περίοδο με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στον 20ο αιώνα την χρυσή τριακονταετία (1945-1975) όταν κυριαρχούσε η κεϋνσιανή οικονομική προσέγγιση και όχι αυτή της σχολής του Σικάγο.

    Για την κατανομή του πλούτου, παρόλο που το άρθρο σου είναι όντως ενδιαφέρον, παραβλέπει δεδομένα που δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση όπως για παράδειγμα αυτή την εργασία του Berkeley http://elsa.berkeley.edu/%7Esaez/saez-UStopincomes-2006prel.pdf αλλά βέβαια και τα γνωστά βιβλία του νόμπελ οικονομίας Joseph Stiglitz μεταξύ πολλών άλλων.

    Ακριβής επιστήμη είναι για παράδειγμα η φυσική. Οι βασικοί νόμοι της φυσικής είναι αναμφισβήτητοι και καθολικοί. Στην οικονομία δεν υπάρχει κάτι ανάλογο γιατί εξ ορισμού αφορά οικονομικούς παράγοντες των οποίων η συμπεριφορά παραμένει σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτη και κυρίως διακυβεύματα κατά βάση κοινωνικά.

    Έστω κι αν τα σημερινά οικονομικά μοντέλα είναι σαφώς πολυπλοκότερα από το απλό παράδειγμα που έδωσα, δεν παύουν να έχουν προαπαιτούμενα άρα να είναι σχετικά. Δες για παράδειγμα τα σύνθετα επενδυτικά προϊόντα: είναι το αποτέλεσμα πολύπλοκων μαθηματικών μοντέλων που υποτίθεται διασπείρουν το ρίσκο, αλλά αυτό δεν αποσόβησε την χρηματιστική κρίση.

    Το τρικ των νεοφιλελεύθερων ήταν ότι χρησιμοποίησαν το επιστημονικό επιχείρημα για να πείσουν τις ελίτ ότι οι υποτιθέμενοι “ νόμοι της οικονομίας” δεν επιτρέπουν άλλη προσέγγιση από την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία (There is no alternative).

  16. Αγαπητέ SG,

    σε ευχαριστώ για αυτό που λες για τα μερίσματα, αποδεικνύει ότι το σύστημα συνταξιοδότησης που βασίζεται στα pension funds όπου εφαρμόζεται δεν κάνει κάτι άλλο παρά να στρέφει τη μια κοινωνική ομάδα (συνταξιούχους) ενάντια στην άλλη (εργαζόμενους).

    Σε ότι αφορά την ανάπτυξη στη φράση είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρομαι σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, άρα δεν θεωρώ την ανάπτυξη αναπόφευκτη. Πάντως οι δυτικές οικονομίες γνώρισαν την περίοδο με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στον 20ο αιώνα την χρυσή τριακονταετία (1945-1975) όταν κυριαρχούσε η κεϋνσιανή οικονομική προσέγγιση και όχι αυτή της σχολής του Σικάγο.

    Για την κατανομή του πλούτου, παρόλο που το άρθρο σου είναι όντως ενδιαφέρον, παραβλέπει δεδομένα που δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση όπως για παράδειγμα αυτή την εργασία του Berkeley http://elsa.berkeley.edu/%7Esaez/saez-UStopincomes-2006prel.pdf αλλά βέβαια και τα γνωστά βιβλία του νόμπελ οικονομίας Joseph Stiglitz μεταξύ πολλών άλλων.

    Ακριβής επιστήμη είναι για παράδειγμα η φυσική. Οι βασικοί νόμοι της φυσικής είναι αναμφισβήτητοι και καθολικοί. Στην οικονομία δεν υπάρχει κάτι ανάλογο γιατί εξ ορισμού αφορά οικονομικούς παράγοντες των οποίων η συμπεριφορά παραμένει σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτη και κυρίως διακυβεύματα κατά βάση κοινωνικά.

    Έστω κι αν τα σημερινά οικονομικά μοντέλα είναι σαφώς πολυπλοκότερα από το απλό παράδειγμα που έδωσα, δεν παύουν να έχουν προαπαιτούμενα άρα να είναι σχετικά. Δες για παράδειγμα τα σύνθετα επενδυτικά προϊόντα: είναι το αποτέλεσμα πολύπλοκων μαθηματικών μοντέλων που υποτίθεται διασπείρουν το ρίσκο, αλλά αυτό δεν αποσόβησε την χρηματιστική κρίση.

    Το τρικ των νεοφιλελεύθερων ήταν ότι χρησιμοποίησαν το επιστημονικό επιχείρημα για να πείσουν τις ελίτ ότι οι υποτιθέμενοι “ νόμοι της οικονομίας” δεν επιτρέπουν άλλη προσέγγιση από την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία (There is no alternative).

  17. “αυτό που λες για τα μερίσματα, αποδεικνύει ότι το σύστημα συνταξιοδότησης που βασίζεται στα pension funds όπου εφαρμόζεται δεν κάνει κάτι άλλο παρά να στρέφει τη μια κοινωνική ομάδα (συνταξιούχους) ενάντια στην άλλη (εργαζόμενους).”

    ασφαλιστικα ταμεια ειναι και τα δυο, η διαφορα ειναι οτι αν δεν επενδυουν σε μετοχες απλα επενδυουν σε ομολογα δημοσιου, δηλαδη δανειζουν λεφτα με πολυ χαμηλα επιτοκια στο κρατος.

    Μαλιστα η συγκρουση ειναι πολυ χειροτερη οταν δεν επενδυουν σε μετοχες γιατι και παλι οι εργαζομενοι καλουνται να πληρωσουν, αλλα χωρις καν οι συνταξιουχοι να στηριζονται σε καποια αποθεματα απο τις επενδυσεις των ταμειων.

    “Σε ότι αφορά την ανάπτυξη στη φράση είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρομαι σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους”

    και τι οριζει τις ιστορικες περιοδους, αν θα ειναι αναπτυξιακες ή οχι? Στην ιδια ιστορικη περιοδο καποιες χωρες εχουν αναπτυξη και αλλες οχι!

    “Πάντως οι δυτικές οικονομίες γνώρισαν την περίοδο με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στον 20ο αιώνα την χρυσή τριακονταετία (1945-1975) όταν κυριαρχούσε η κεϋνσιανή οικονομική προσέγγιση και όχι αυτή της σχολής του Σικάγο. “

    συγγνωμη αλλα αμφιβαλλω αν εχεις καταλαβει πραγματικα τι ελεγε ο Κεϋνς (τον οποιο θεωρω απο τους σημαντικοτερους διανοητες του αιωνα του). Σε καθε περιπτωση, το κολπο λειτουργουσε λογω μεταπολεμικης επανορθωσης, οταν φτασαμε σε ισορροπια κατα το 70 εγινε προφανες οτι οι οικονομιες ειχαν παθει αρτηριοσκληρωση. Ο κεϋνσιανισμος οπως τον εννοεις (που δεν ειναι παιδι του Κεϊνς αλλα μαλλον ανευθυνων πολιτικων, τεσπα) κατερρευσε γιατι εφερνε και ανεργια και πληθωρισμο ταυτοχρονα.

    “Για την κατανομή του πλούτου, παρόλο που το άρθρο σου είναι όντως ενδιαφέρον, παραβλέπει δεδομένα που δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση “

    το κειμενο μου δεν διαφωνει με τον σαεζ, ισως πρεπει να τα κοιταξεις λιγο πιο προσεκτικα (χιντ: οι ΗΠΑ δεν εχουν πανω απο 5% του παγκοσμιου πληθυσμου).

    Για ποιο βιβλιο του Στιγκλιτς μιλας?

    “Ακριβής επιστήμη είναι για παράδειγμα η φυσική. Οι βασικοί νόμοι της φυσικής είναι αναμφισβήτητοι και καθολικοί.”

    ειχα την εντυπωση οτι ανεφερα την κβαντικη φυσικη που μονο αναμφισβητητη δεν ειναι σε διαφορους τομεις.

    “Στην οικονομία δεν υπάρχει κάτι ανάλογο γιατί εξ ορισμού αφορά οικονομικούς παράγοντες των οποίων η συμπεριφορά παραμένει σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτη”

    δεν μας ενδιαφερει τοσο η συμπεριφορα ατομων οσο οικονομιων. Αν ειχαμε πληρη πληροφορηση για μια οικονομια θα μπορουσαμε να κανουμε πολυ καλη προβλεψη. Αυτο που μας λειπει συνηθως ειναι πληροφορια, οχι επιστημονικη μεθοδος ή καλυτερα μοντελα.

    “Έστω κι αν τα σημερινά οικονομικά μοντέλα είναι σαφώς πολυπλοκότερα από το απλό παράδειγμα που έδωσα, δεν παύουν να έχουν προαπαιτούμενα άρα να είναι σχετικά.”

    πιθανολογω οτι δεν εχεις δει πεηπερ φυσικης ή καν μηχανικων? Οι απλουστευσεις και τα προαπαιτουμενα (για υποθεσεις μιλας φανταζομαι) ειναι απαραιτητα για να γραψεις ενα μοντελο που να περιγραφει κατι πιο περιπλοκο απο ξερω γω την κινηση σωματος προς ενα αλλο σωμα σε κενο αερος. (ακομα και τοτε θα υποθεσεις συχνα οτι το σωμα ειναι ενα σημειο ενω προφανως δεν ειναι)

    “Το τρικ των νεοφιλελεύθερων ήταν ότι χρησιμοποίησαν το επιστημονικό επιχείρημα για να πείσουν τις ελίτ ότι οι υποτιθέμενοι “ νόμοι της οικονομίας” δεν επιτρέπουν άλλη προσέγγιση από την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία”

    ποιοι ειναι οι νεοφιλελευθεροι? ποια ειναι η εναλλακτικη στην οικονομικη επιστημη?

  18. Pingback: Ο γαλλικός Οκτώβρης | smyrnaios.net

  19. Pingback: Μια ανασκόπηση του γαλλικού Οκτώβρη – Διαβάστε επίσης το κείμενο “…Quelle est cette vie? ” (Τι ζωή είναι αυτή) της ομάδας proletairesenavant « Επ

Leave a Reply to Νίκος Σμυρναίος Cancel reply

Your email address will not be published.