Βυθίζοντας τους πειρατές; ο Economist και το Peer-to-peer

Στο τελευταίο του τεύχος ο Economist αναφέρεται στην εξασθένηση της “πειρατείας” της μουσικής στο διαδίκτυο (εδώ κι εδώ).

Στο άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο “How to sink pirates”, η Βίβλος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας εξηγεί χαιρέκακα πως το ολιγοπώλιο της μουσικής βιομηχανίας κατάφερε μετά από δέκα χρόνια προσπαθειών να καταβάλει τις πρακτικές ανταλλαγής μουσικού περιεχομένου στο διαδίκτυο.

Ο συγγραφέας αναφέρει ότι οι μηνύσεις εναντίων απλών χρηστών που αντάλλαζαν μουσική μέσω δικτύων peer-to-peer αποδείχτηκαν αντιπαραγωγικές για την μουσική βιομηχανία. Όχι μόνο η δικαστική οδός δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα ως προς τη μείωση του φαινομένου, αλλά χειροτέρευσε την ήδη άσχημη δημόσια εικόνα της μουσικής βιομηχανίας.

Το καρότο και το μαστίγιο

Πλέον όμως ο Economist είναι αισιόδοξος. Η λύση του προβλήματος φαίνεται να έχει βρεθεί μέσω της γνωστής μεθόδου του καρότου και του μαστιγίου. Το καρότο για τους πειρατές είναι η δελεαστική νόμιμη προσφορά μουσικής μέσω υπηρεσιών όπως το iTunes, το Spotify και το Deezer.

Το μαστίγιο είναι η υιοθέτηση της αρχής του three strikes ως μεθόδου καταστολής του peer-to-peer από χώρες όπως η Ταιβάν, η Κορέα, η Γαλλία και ίσως στο εγγύς μέλλον και η Μ. Βρετανία. Η καταστολή συμπληρώνεται από εθελοντική (βλέπε ΗΠΑ) ή υποχρεωτική λόγω νόμου (βλέπε Σουηδία και Γερμανία), συνεργασία των πάροχων με την μουσική βιομηχανία.

Για να αποδείξει ότι η ανταλλαγή περιεχομένου στο διαδίκτυο φθίνει, ο Economist στηρίζεται σε στοιχεία του λόμπι της μουσικής βιομηχανίας (IFPI) καθώς και σε κάποιες αδιευκρίνιστες έρευνες στη Σουηδία, τη Δανία και την Μ. Βρετανία σύμφωνα με τις οποίες μέλη δικτύων peer-to-peer δηλώνουν ότι έχουν μειώσει τη χρήση τους τον τελευταίο χρόνο.

Κι όμως οι δημοσιογράφοι του συμβόλου αυτού της αντικειμενικής δημοσιογραφίας θα μπορούσαν με λίγη παραπάνω έρευνα να βρουν πιο αξιόπιστα στοιχεία που συνηγορούν, εκ πρώτης όψεως, στην άποψη τους. Για παράδειγμα, πριν από λίγες εβδομάδες η εταιρεία Sandvine, που ειδικεύεται στην διαχείριση δικτύων, δημοσίευσε μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα με τίτλο 2009 Global Broadband Phenomena.

Η πτώση του peer-to-peer

Εκεί μαθαίνουμε ότι το κομμάτι του peer-to-peer στο παγκόσμιο trafic μειώθηκε σχεδόν 25% μέσα σε ένα χρόνο. Πρωταθλητές της πτώσης είναι ώριμες αγορές, κατά πρώτο λόγο οι ΗΠΑ και κατά δεύτερο η Ευρώπη, κάτι που σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική εξέλιξη του διαδικτύου εκεί που η χρήση του είναι η πιο εντατική.

Μια παρόμοια τάση διαφαίνεται και σε μια άλλη έρευνα με τίτλο ATLAS Internet Observatory 2009 Annual Report που έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Michigan και της εταιρείας Arbor.

Εκεί φαίνεται ότι η πτώση είναι ακόμη μεγαλύτερη αφού το κομμάτι του παγκόσμιου trafic που αντιπροσωπεύουν τα πρωτόκολλα peer-to-peer πέρασε μέσα σε δύο χρόνια από το 40% στο 18%.

Τα παραπάνω στοιχεία όμως, που διέφυγαν του έγκυρου Economist, δυστυχώς για τους αντιπροσώπους της πολιτιστικής βιομηχανίας δεν αποδεικνύουν ότι οι χρήστες του διαδικτύου σταμάτησαν ξαφνικά να μοιράζονται περιεχόμενο.

Το αντίθετο μάλιστα. Και στις δύο παραπάνω έρευνες φαίνεται ότι οι χρήστες είναι τόσο συνηθισμένοι πλέον στην ανταλλαγή περιεχομένου που είναι έτοιμοι να αλλάξουν εργαλεία προκειμένου να την διαφυλάξουν.

Η άνοδος του του streaming και του direct downloading

Έτσι τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρείται η έκρηξη του streaming και του direct downloading, ως αντικαταστάτες της χρήσης του p2p. Όπως αναφέρουν τα στοιχεία της Arbor και της Sandvine, οι χρήστες έχουν περάσει από μια λογική αποθήκευσης του περιεχομένου και κατανάλωσης του σε δεύτερο χρόνο, που αντιστοιχεί στην χρήση του p2p, σε μια λογική άμεσης πρόσβασης που αντιστοιχεί στο streaming και το direct downloading.

Πλέον έχει δημιουργηθεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα γύρω από αυτές τις νέες πρακτικές. Κοινότητες χρηστών διατηρούν ιστότοπους στους οποίους σταχυολογούνται σύνδεσμοι προς το περιεχόμενο το οποίο αποθηκεύεται σε ειδικευμένες υπηρεσίες όπως Megaupload και Rapidshare.

Η σταδιακή μείωση του κόστους του bandwidth και του storage επέτρεψε τον πολλαπλασιασμό τέτοιων υπηρεσιών καθώς και άλλων περιφερειακών. Για παράδειγμα υπάρχουν πλέον εργαλεία που επιτρέπουν στους χρήστες να αποθηκεύσουν το περιεχόμενο ταυτόχρονα σε πολλαπλές υπηρεσίες, άλλα που φιλτράρουν τους συνδέσμους κρύβοντας την προέλευση των χρηστών που κατεβάζουν ένα αρχείο κτλ.

Τέτοιες πρακτικές αναπτύσσονται περισσότερο εκεί που το νομικό πλαίσιο για την καταπολέμηση του p2p είναι αυστηρότερο.

Για παράδειγμα, η υιοθέτηση της νομοθεσίας three strikes στη Γαλλία ήταν η αφορμή για την μαζική αναδίπλωση των χρηστών από τους torrent trackers στους ιστότοπους direct download. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι παρά φυσική συνέχεια της ιστορίας του p2p.

Από το Napster στο KaZaa και από το eMule στο BitTorrent, οι χρήστες του διαδικτύου δεν έπαψαν να προσαρμόζουν τα εργαλεία ανταλλαγής περιεχομένου που χρησιμοποιούν στις εκάστοτε ανάγκες τους αλλά και στις κατά καιρούς προόδους της καταστολής.

Ίσως πλέον ο ιστορικός ρόλος του p2p να έφτασε στο τέλος του. Η εφεύρεση του Shawn Fanning έδειξε ότι το διαδίκτυο μπορεί να αποτελέσει την μεγαλύτερη πολυμεσική βιβλιοθήκη της ανθρώπινης ιστορίας ακόμη και σε ένα κόσμο όπου οι πόροι (bandwidth, servers) ήταν σπάνιοι. Πλέον το peer-to-peer μπαίνει στην υπηρεσία της πολιτιστικής βιομηχανίας.

Έτσι η μεγαλύτερη ελπίδα των majors της μουσικής, που είναι και οι βασικοί της χρηματοδότες, είναι η υπηρεσία Spotify. Ιδρυτής της εταιρείας είναι ο Daniel Ek, πρώην ιδιοκτήτης του uTorrent, του πιο δημοφιλή BitTorrent client. Για να εξοικονομήσει πόρους στην διανομή μουσικής το Spotify χρησιμοποιεί πρωτόκολλο…peer-to-peer.

3 thoughts on “Βυθίζοντας τους πειρατές; ο Economist και το Peer-to-peer

  1. Είσαι *πολύ* σωστός. Δυστυχώς το Economist, δεν είναι *τόσο* φιλελεύθερο όταν πλήττονται τα συμφέροντα του. Ας μην ξεχνάμε ότι από την αρχή του 2009 υιοθέτησε το paywall σαν πρακτική, πράγμα που δείχνει σε τι μήκη κύματος κινείται.

    Το άρθρο, αυτό όπως κι άλλα πολλά που έχουν γραφτεί το παρελθόν, προσπαθεί να "εκλογικεύση" μια σχεδόν χουντική πρακτική, πλήρως επικίνδυνη κι ανεξέλεγκτη.

    Υπάρχουν σαφέστατα και σοβαρότατα τεχνικά προβλήματα στο 3-strikes, καθώς και προβλήματα ιδιωτικότητας.

  2. Πολυ ωραια ανάλυση Νίκο. Νομίζω γενικότερα πως με το cloud computing η έννοια της ηλεκτρονικής ιδιοκτησιας προβλέπεται να αλλάξει. Κοιτώντας την περιπτωση του spotify που χρησιμοποιω φανατικά το τελευταίο διάστημα διαπιστώνω πόσο εχω σταματησει να χρησιμοποιω τα απειρα gigabytes mp3 που εχω στους υπολογιστες μου. Σήμερα έχει πιο μεγάλη σημασία να εχεις προσβαση στη μουσική απο όσες πιο πολλές πηγές γίνεται παρα να έχεις ιδιοκτησιακο δικαιωμα. Στο κατω κατω απεριοριστη προσβαση ισοδυναμεί με ιδιοκτησια σωστα? Επίσης πριν κανα χρόνο θυμάμαι που διάβαζα στον economist για τα Nokia "comes with music" handsets, μια από τις μεγάλες ελπίδες της μουσικής βιομηχανίας για ρελανς. Δυστυχως για αυτους μάλλον φρούδες αποδεικνυονται οι ελπιδες τους..

  3. Παναγιώτη, όντως φαίνεται παράδοξο που ο κατά τα άλλα φιλελευθερος Economist υπερασπίζεται το ολιγοπώλιο της μουσικής βιομηχανίας. Ή μάλλον είναι αναμενόμενο…

    Συμφωνώ επίσης ότι υπάρχει σοβαρό θέμα για το three strikes, κυρίως πολιτικό παρά νομικό ή τεχνικό. Άπτεται της ελευθερίας της έκφρασης και του ελεγχου του διαδικτύου.

    Αγαπητέ Graoutso, αυτό που σωστά αναφέρεις σχετικά με την πρόσβαση και την ιδιοκτησία το έγραψε ο Ρίφκιν στο The Age of Access: The New Culture of Hypercapitalism Where All of Life Is a Paid-For Experience (2001).

Leave a Reply

Your email address will not be published.