Τηλεοπτικός παροξυσμός

Άρχισαν πάλι τα όργανα στην τηλεόραση με αφορμή την υπόθεση του βιασμού νεαρής σε ελληνική επαρχιακή πόλη, ο οποίος συμπληρώθηκε από «Τηλε-βιασμό κατ’ εξακολούθηση» . Η τελευταία μόδα είναι η προβολή και ο σχολιασμός ερασιτεχνικών βίντεο από καταλήψεις και πενταήμερες με εφηβικά «όργια» και «βανδαλισμούς» σχολείων.
Σε «ενημερωτικές» εκπομπές και δελτία «ειδήσεων» οι αξιότιμοι ταγοί της νεοελληνικής κοινωνίας (μπάτσοι, υπουργοί, ψυχολόγοι, βουλευτές, καθηγητές), υπό την υψηλή εποπτεία των τηλεπαρουσιαστών εν είδη εισαγγελέων, διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την κατάντια της ελληνικής νεολαίας.

Το άκρον άωτον της τάσης αυτής ήταν η εκπομπή «Αποδείξεις» του αρχιερέα της ηθικής Ευαγγελάτου που προβλήθηκε από τον ΑΝΤ1 αυτή την εβδομάδα. Στην εκπομπή προβλήθηκαν βίντεο με εφηβικά χαμουρέματα τα οποία στα οποία μόλις και είχαν καμουφλαριστεί οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες της εικόνας, αρκετά για να δικαιολογηθεί ο «ενημερωτικός» χαρακτήρας της εκπομπής αλλά και για να ερεθιστεί το άγριο σεξουαλικό ένστικτο της τηλεμάζας. Οι εικόνες επαναλαμβάνονταν βασανιστικά μέχρι που όλοι οι τηλεθεατές και οι παρευρισκόμενοι στο στούντιο-δικαστήριο-τσοντάδικο να εμπεδώσουν το μήνυμα του αρχιερέα «τα σχολειά πρέπει να παράγουν παιδεία και όχι σεξουαλικά όργια». Αφού λοιπόν για δύο ώρες ανακατεύτηκαν η μεταρρύθμιση της παιδείας, ο βιασμός, που σύμφωνα με τον αρχιερέα «μπορεί να έγινε μπορεί και να μην έγινε», τα κινητά τηλέφωνα, οι καταλήψεις και ο ρατσισμός «που δεν υπάρχει στην Ελλάδα», όλη η χώρα έγινε ακόμη μια φορά μάρτυρας της κοινωνικής προσφοράς της τηλεόρασης.

Το ερώτημα που γεννιέται από τον τηλεοπτικό αυτό παροξυσμό, ο οποίος σε κάθε νέο δράμα ξεπερνάει τον εαυτό του, είναι γιατί;

Αυτό που χαρακτηρίζει τα ελληνικά ΜΜΕ, όπως και τα διεθνή, και το οποίο παράγει τέτοια φαινόμενα είναι η αναζήτηση του άμεσου κέρδους ως μοναδικού και αποκλειστικού σκοπού της λειτουργίας τους. Σε ό,τι αφορά την τηλεόραση, αυτό το χαρακτηριστικό μεταφράζεται σε μια φρενήρη επιδίωξη της τηλεθέασης – και των διαφημιστικών εσόδων που έπονται –η οποία τείνει να αποσυνθέσει τους διαχωρισμούς μεταξύ ψυχαγωγίας και ενημέρωσης των οποίων όμως η κοινωνική συμβολή είναι εντελώς διαφορετική. Έτσι παρατηρούμε την εισβολή απολίτικων θεματικών στα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές όπως οι κοσμικές συναναστροφές « καλλιτεχνών », αστέρων του αθλητισμού και της τηλεόρασης. Κατά τον ίδιο τρόπο, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η ενημέρωση σε σχέση με τα κοινωνικά φαινόμενα γίνεται με επιφανειακό τρόπο χωρίς αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών αλλά με οξεία αντιπαράθεση και καταδίκη αποδιοπομπαίων τράγων μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Η επιδίωξη της τηλεθέασης είναι αυτή που οδηγεί στην αισχρή εκμετάλλευση των πιο ποταπών ενστίκτων του θεατή ο οποίος αφού μεταμορφώνεται σε ηδονοβλεψία, μπορεί στη συνέχεια από την θαλπωρή του καναπέ του να καταδικάσει χωρίς αναστολές την ηθική κατάπτωση της κοινωνίας της οποίας είναι ο ίδιος πειθήνιο γρανάζι.

Τελικά ο κίνδυνος για τη δημοκρατία δεν προέρχεται από την ανάδειξη ενός πανταχού παρόντος Μεγάλου Αδελφού ο οποίος και θα χειραγωγεί ηθελημένα τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει, με στόχο τη συνεχή παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Ο κίνδυνος προέρχεται από την σύσταση και λειτουργία ενός κλειστού επικοινωνιακού συστήματος το οποίο αποτελείται από ένα μικρό αριθμό χρηματιστικών πόλων οι οποίοι και λειτουργούν με τα ίδια ανταγωνιστικά κριτήρια άμεσης αποδοτικότητας και υψηλής κερδοφορίας, αποκλείοντας ταυτόχρονα από την δημόσια σφαίρα κάθε μη επικερδή έκφραση. Αυτό είναι το κρίσιμο διακύβευμα της εποχής μας. Οι πιτσιρικάδες, παιδία της κοινωνίας του θεάματος, το ξέρουν καλύτερα από όλους, αυτοί που σήκωσαν πανώ κατά των τηλεδικαστηρίων στην χτεσινή πορεία για την Παιδεία…

2 thoughts on “Τηλεοπτικός παροξυσμός

  1. Δεν είναι τυχαίο φίλε πως η νέα “μόδα” των εφημερίδων είναι οι τσοντες ως ένθετο. Αυτό αγοράζει ο κόσμος, αυτά πουλάνε τα μέσα. Δεν είναι τόσο κακό αν σκεφτείς πως εκτός από τη γνωστή λιγούρα του ΜΜΕσκου φανερώνεται και η μιζέρια του μέσου καταναλωτή – τηλεθεατή. Αυτό είμαστε.

  2. Το όλο θέμα constantin είναι αν θα είμασταν αυτό το είδος καταναλωτή-τηλεθεατή στη περίπτωση που μας πρόσφεραν κάτι άλλο προς κατανάλωση…

Leave a Reply

Your email address will not be published.