Μετρώντας τη δύναμη του RSS

Oλο και περισσότεροι χρήστες ου διαδικτύου, κυρίως οι πιο « μανιακοί », χρησιμοποιούν εργαλεία RSS για να παρακολουθήσουν την επικαιρότητα γενικά ή συγκεκριμένες πηγές που τους ενδιαφέρουν. Το κομμάτι του ελληνικού ίντερνετ που έχει αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το RSS είναι αδιαμφισβήτητα αυτό της μπλογκοσφαίρας.

Αν και τα περισσότερα ελληνικά sites πληροφόρησης δεν έχουν ακόμη όλα εκμεταλλευτεί αυτό το νέο μέσο διανομής πληροφοριών κάποια από αυτά –όπως η Καθημερινή, η Ναυτεμπορική, το in.gr, το ethnosport και το contra.gr– το κάνουν. Ακόμα περιμένουμε την Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, Το Βήμα, την ΕΡΤ, τον Σκάϊ και πολλούς άλλους….

Η νέα αυτή μέθοδος πληροφόρησης χαρακτηρίζεται από πολλά πλεονεκτήματα για το χρήστη, γνωστά στους περισσότερους, όπως η δυνατότητα παρακολούθησης πολλών πηγών ταυτόχρονα χωρίς κάθε φορά να επισκέπτεται τα συγκεκριμένα sites, η άμεση και αυτόματη γνωστοποίηση νέων καταχωρήσεων και άρθρων κτλ. Οι πιο καινούριες υπηρεσίες όπως το Google Reader δίνουν μεγαλύτερες δυνατότητες για social networking στα μέλη τους όπως για παράδειγμα την εξαγωγή σε RSS feed επιλεγμένου περιεχομένου (shared items). Με αυτό τον τρόπο άλλοι χρήστες μπορούν να εγγραφούν στο feed και έτσι να παρακολουθούν σε πραγματικό χρόνο τι διάβασαν και προτείνουν οι φίλοι, συνάδελφοι και άλλα άτομα με κοινά ενδιαφέροντα ή ιδιαίτερες γνώσεις σε ένα συγκεκριμένο τομέα. Ετσι κάνω κι εγώ για παράδειγμα με τα shared items του Παναγιώτη Βρυώνη. Η μέθοδος αυτή μοιάζει με ανάλογες πρακτικές που υπάρχουν σε προγράμματα peer-to-peer όπως το SoulSeek. Σε αυτά εκτός από την κλασική αναζήτηση περιεχομένου τα μέλη του δικτύου μπορούν επίσης να σαρώσουν τον σκληρό δίσκο άλλων χρηστών που έχουν παρεμφερείς προτιμήσεις σε μουσική, λογοτεχνία ή κινηματογράφο και να κατεβάσουν ότι τους ενδιαφέρει.

Η όλη αυτή κίνηση βασίζεται σε ένα χαρακτηριστικό της οικονομίας του ίντερνετ που είναι η διακίνηση σε αυτό των λεγόμενων αγαθών/συστημάτων (system goods ή biens-systèmes)[1]. Ο ορισμός των αγαθών/συστημάτων στην οικονομική θεωρία είναι δύο διαφορετικά αγαθά των οποίων η κατανάλωση δεν μπορεί να γίνει ξεχωριστά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το αγαθό/σύστημα που μας ενδιαφέρει αποτελείται από ένα περιεχόμενο (κείμενο, εικόνα, βίντεο, ήχος) που διατίθεται στο διαδίκτυο και τον σύνδεσμο (hypertext link) που οδηγεί σε αυτό. Για κάθε περιεχόμενο μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικοί σύνδεσμοι, οι οποίοι όμως είναι απαραίτητοι αφού χωρίς αυτούς κανείς δεν μπορεί να φτάσει στη ζητούμενη πληροφορία. Αντίστροφα, αν το περιεχόμενο δεν υπάρχει πια ο σύνδεσμος από μόνος του δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Παράλληλα, οι δύο συνιστώσες του αγαθού/συστήματος, περιεχόμενο και σύνδεσμος, δεν βρίσκονται στο ίδιο μέρος του διαδικτύου και δεν δημιουργούνται από τους ίδιους παράγοντες. Από τη μία έχουμε τους μαζικούς παραγωγούς περιεχομένου (ΜΜΕ, δισκογραφικές, καλλιτέχνες, εκδότες, δημοσιογράφοι) και από την άλλη τους μαζικούς παραγωγούς συνδέσμων (μηχανές αναζήτησής, κατάλογοι, RSS agregators, προγράμματα peer-to-peer). Οι μπλόγκερς είναι κάπου στη μέση αφού εκτελούν και τις δύο λειτουργίες, με τρόπο όμως περιορισμένο αφού ο κάθε ένας από αυτόυς, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, προσελκύει ένα απειροελάχιστο ψήγμα του διαδικτυακού κοινού.

Οι παραγωγοί συνδέσμων, και δη οι μεγαλύτεροι από αυτούς όπως για παράδειγμα το Google, το Yahoo ή το eMule, καθίστανται σταδιακά ως τα νέα κανάλια διανομής περιεχομένου στο διαδίκτυο αντικαθιστώντας εν μέρει παραδοσιακούς παράγοντες όπως τα πρακτορεία διανομής τύπου, τα δισκάδικα και τα DVD clubs, κάτι που δημιουργεί εντάσεις και συγκρούσεις με αυτούς αλλά και με μερίδα των παραγωγών που δεν θέλουν να απολέσουν τα κέρδη που τους αποφέρει ο πλήρης έλεγχος της αλυσίδας της διανομής (βλέπε δισκογραφικές).

Σε ότι αφορά πιο συγκεκριμένα το RSS, σύμφωνα με έρευνα του Readwriteweb, οι χρήστες προτιμούν όλο και περισσότερο web-based εφαρμογές (55%) σε βάρος των desktop readers (18%) που ήταν και οι πρώτοι που κυκλοφόρησαν. Μια τελευταία δημοσιοποίηση του Feedburner δείχνει ξεκάθαρα την κυριαρχία ενός μικρού αριθμού εταιρειών στη διανομή περιεχομένου μέσω web based feed readers. Στο άρθρο μαθαίνουμε ότι το Google μέσω των υπηρεσιών Reader και Personnalised Portal, αντιπροσωπεύει 59% των views (φορές που ο αναγνώστης ήρθε σε επαφή με ένα συγκεκριμένο feed, χωρίς υποχρεωτικά να το διαβάσει). Εάν προσθέσουμε και τις τρεις άλλες πιο δημοφιλείς υπηρεσίες Bloglines, NewsGator και Netvibes φτάνουμε σε ένα ποσοστό της τάξης του 98%. Σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητα σε click-through, δηλαδή σε ποσοστό χρηστών που κλίκαραν στο σύνδεσμο και έφτασαν μέχρι το περιεχόμενο, το MyYahoo είναι πρώτο με ποσοστό 54%.

Συμπερασματικά, για άλλη μια φορά παρατηρούμε μια συγκέντρωση των ζωτικών λειτουργιών του ίντερνετ στα χέρια μιας μικρής ομάδας οικονομικών γιγάντων που γίνονται σταδιακά απαραίτητοι στους παράγοντες της προσφοράς περιεχομένου όπως και στους χρήστες.


[1] RALLET Alain et LEQUEUX Fabrice, « Un internet peut cacher un autre, vers l’avènement des marchés du multimédia en ligne », Réseaux No 124, 2004, pp.208-243.

Leave a Reply

Your email address will not be published.