Ο νόμος του Σαρκοζύ για το διαδίκτυο (three strikes) έρχεται προς ψήφιση

Ο νόμος του Σαρκοζύ για το διαδίκτυο έρχεται προς ψήφιση στην γαλλική Εθνοσυνέλευση αυτή την εβδομάδα. Εκτός απροόπτου θα περάσει άνετα.

Αν αυτό συμβεί η Γαλλία θα είναι η πρώτη χώρα που θα εφαρμόσει στην πράξη την αρχή των three strikes: δύο προειδοποιητικά μηνύματα και μετά διακοπή της σύνδεσης σε περίπτωση παραβίασης της πνευματικής ιδιοκτησίας εκ μέρους ενός χρήστη. Ήδη η βιομηχανία του θεάματος είναι πανέτοιμη να εξαπολύσει εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια προειδοποιητικά μηνύματα.

Ο νόμος αυτός είναι προβληματικός και καταχρηστικός σε ότι αφορά τα δικαιώματα των πολιτών από πολλές απόψεις:

– αντικαθιστά το δικαστήριο – μόνο αρμόδιο να αποφασίσει αν υπάρχει παρανομία στην περίπτωση ανταλλαγής αρχείων και ποια είναι η ενδεδειγμένη τιμωρία – από μια απλή διοικητική Αρχή.

– επιτρέπει σε εταιρείες να παρακολουθούν ιδιωτικές χρήσεις του διαδικτύου για να εντοπίσουν τυχόν παραβάσεις της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας.

– εκλαμβάνει αυτόματα ως ένοχο τον ιδιοκτήτη μιας σύνδεσης στο διαδίκτυο και επισείει διακοπή της τελευταίας χωρίς να λαμβάνει υπόψη περιπτώσεις κατά τις οποίες η παραβίαση του copyright προέρχεται από άλλο φυσικό πρόσωπο.

– βασίζεται σε μεθόδους ανίχνευσης των πρωτοκόλλων peer-to-peer με πολλές ατέλειες των οποίων τα αποτελέσματα είναι συχνά λανθασμένα.

– βαρύνει με υπέρογκο κόστος τους φορολογούμενος αφού η επιβολή του απαιτεί σημαντικές επενδύσεις εκ μέρους του κράτους.

– παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας αφού για ένα πταίσμα (αντιγραφή ή/και διάθεση ενός αρχείου) επισείει μια πολύ αυστηρή τιμωρία, την διακοπή της σύνδεσης για έξι με δώδεκα μήνες.

– έρχεται σε αντίθεση με τροπολογία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με το πακέτο τηλεπικοινωνιών.

Θυμίζω ότι η τροπολογία 138 των ευρωβουλευτών Bono, Cohn-Bendit και Roithova που ψηφίστηκε με πλειοψηφία εννέα δεκάτων από το Ευρωκοινοβούλιο στις 24 Σεπτεμβρίου 2008 αναφέρει ότι:

« Δεν μπορεί να επιβάλλεται περιορισμός στα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες των τελικών χρηστών χωρίς προηγουμένως να υπάρχει απόφαση των δικαστικών αρχών, ιδίως σύμφωνα με το άρθρο 11 της διακήρυξης των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, εκτός και εάν απειλείται η δημόσια ασφάλεια, οπότε η απόφαση μπορεί να έπεται ».

Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008 το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ ακύρωσε την τροπολογία 138 του πακέτου τηλεπικοινωνιών μετά από την πίεση που ασκήθηκε από τον προεδρεύοντα την ΕΕ Σαρκοζύ. Όμως πρόσφατα, στις 5 Μαρτίου 2009, η τροπολογία ενσωματώθηκε πάλι στο τηλεπικοινωνιακό πακέτο από την ευρωβουλευτή των Γάλλων σοσιαλιστών Catherine Trautmann. Πλέον φέρει τον αριθμό 46.

Η απειλή της ψήφισης του νόμου για το διαδίκτυο έχει ξεσηκώσει κύματα διαμαρτυρίας μεταξύ των Γάλλων χρηστών του διαδικτύου που εκφράζονται σε κοινωνικά δίκτυα, όπως το Twitter και το Facebook, , ιστολόγια και φόρα. Μια καμπάνια διαμαρτυρίας που ξεκίνησε η οργάνωση La Quadrature du Net με τίτλο Blackout του γαλλικού διαδικτύου σημειώνει αρκετή επιτυχία. Πλέον, χιλιάδες γαλλόφωνοι ιστότοποι προβάλουν το πένθιμο μπάνερ της καμπάνιας.HADOPI - Le Net en France : black-out

Μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία είναι επίσης η API’s Vs. Hadopi. Πρόκειται για ένα mash-up από διαφορετικές εφαρμογές που δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να παρακολουθήσουν τη συζήτηση για τον νόμο σε απευθείας μετάδοση από την γαλλική Εθνοσυνέλευση σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα σε ζωντανό χρόνο μέσω Twitter. Ταυτόχρονα, σε ένα Google Map φαίνονται τα σημεία της Γαλλίας και του πλανήτη από όπου γίνονται τα σχόλια, δίνοντας τους μια πιο ζωντανή χειροπιαστή χροιά.

Όμως οι μεμονωμένες αυτές πρωτοβουλίες δείχνουν ανίκανες να παράγουν ένα πραγματικό κίνημα διαμαρτυρίας με συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο. Πολλοί γνωστοί γαλλόφωνοι μπλόγκερς όπως ο Narvic και ο Versac δεν δίστασαν να ασκήσουν κριτική σε τέτοιες συμβολικές κινήσεις χωρίς ευρεία κοινωνική στήριξη.

Σε πολιτικό επίπεδο, οι μπλόγκερς και λοιποί εκφραστές της δημοσιογραφίας των πολιτών δεν είναι σε θέση να ασκήσουν την απαραίτητη πίεση στο πολιτικό σύστημα ώστε να μην υποκύψει στις επιταγές του λόμπι της επικοινωνίας. Όλα γίνονται σαν το διαδίκτυο να αποτελούσε μια δημόσια σφαίρα εντελώς αυτόνομη από το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας.

Ταυτόχρονα, το θέμα είναι εντελώς θαμμένο από τα ΜΜΕ, που ανήκουν σε ομίλους της βιομηχανίας τους θεάματος και έχουν κάθε συμφέρον να ψηφιστεί ο συγκεκριμένος νόμος. Προς το παρόν, σε αντίθεση με όσα έχουν συμβεί σε άλλες περιπτώσεις το κίνημα των χρηστών του διαδικτύου δείχνει ανίκανο να επηρεάσει την ατζέντα των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Leave a Reply

Your email address will not be published.