Μουσική στο διαδίκτυο και p2p : νέα από το μέτωπο

Η ανάπτυξη της διανομής μουσικού περιεχομένου στο διαδίκτυο είναι πλέον δεδομένη. Αυτό γιατί, όπως έχω αναφέρει παλαιότερα, η μουσική χαρακτηρίζεται από ένα σημαντικό πλεονέκτημα τεχνικής και οικονομικής φύσης : το κόστος διανομής της σε άϋλη μορφή μέσω των δικτύων τηλεπικοινωνιών είναι εξαιρετικά χαμηλό σε σχέση με τη διανομή υλικών προϊόντων όπως τα CD ή το DVD.

Το χαρακτηριστικό αυτό όμως δεν αφορά μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες αλλά και κάθε άτομο που διαθέτει έναν υπολογιστή συνδεδεμένο στο ίντερνετ. Έτσι στο διαδίκτυο συνυπάρχουν δύο κόσμοι : αυτός της εμπορικής εκμετάλλευσης ιδιόκτητου περιεχομένου από υπηρεσίες όπως η iTunes και αυτός της ανταλλαγής αρχείων στη βάση ισοτιμίας (p2p), που βέβαια θεωρείται πειρατεία από τη μουσική βιομηχανία και τις περισσότερες εθνικές νομοθεσίες.

Σε ότι αφορά τον πρώτο, μια ενδιαφέρουσα ανάλυση είναι αυτή του Coolfer σε σχέση με τη ανάπτυξη της ζήτησης για νόμιμο μουσικό περιεχόμενο στις ΗΠΑ. Βασιζόμενος στα δεδομένα της Nielsen Soundscan για της πωλήσεις μουσικής στο διαδίκτυο για το 2007 δείχνει ότι ο ρυθμός ανάπτυξης τους είναι ανομοιογενής στο σύνολο της χώρας. Όπως φαίνεται στο παρακάτω γραφικό, η περιοχές της βορειοανατολικής (Νέα Υόρκη) και της δυτικής ακτής (Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Σιατλ) είναι αυτές στις οποίες τα ποσοστά αγοράς μουσικής μέσω διαδικτύου είναι τα υψηλότερα, σε απόλυτα νούμερα, σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα, αφού εκεί η πρακτική αυτή αναπτύχθηκε νωρίτερα.

Ταυτόχρονα όμως ο ρυθμός ανάπτυξης των πωλήσεων σε σχέση με το 2006 τείνει να επιβραδυνθεί στις περιοχές αυτές (με κόκκινο και πράσινο χρώμα στο χάρτη). Έτσι ενώ στις ΗΠΑ οι πωλήσεις μουσικής στο ίντερνετ αυξήθηκαν κατά 41% κατά μέσο όρο, στη δυτική ακτή η αύξηση είναι κάτω του 30%.

Τα συμπεράσματα που μπορούμε να εξάγουμε από αυτά τα δεδομένα είναι κατά τη γνώμη μου δύο : από τη μία πλευρά η αγορά της μουσικής στο διαδίκτυο φαίνεται να ωριμάζει εκεί που αναπτύχθηκε πιο νωρίς, κάτι που φαίνεται από το υψηλό ποσοστό χρήσης των σχετικών υπηρεσιών αλλά και τον χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης σε σχέση με το 2006. Από την άλλη ένα κομμάτι αυτών που άφησαν για λίγο τα δίκτυα p2p για να δοκιμάσουν κάποιες εμπορικές υπηρεσίες αγοράς μουσικής απογοητεύθηκαν από το γεγονός ότι πολλές από αυτές εφαρμόζουν DRM στο περιεχόμενο, κάτι που δημιουργεί προβλήματα στη χρήση του. Από αυτή την άποψη η απόφαση της ΕΜΙ και της Apple να σταματήσουν την πρακτική αυτή φαίνεται να είναι προς την σωστή κατεύθυνση και κυρίως να εξυπηρετεί τα ίδια τους τα οικονομικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα όμως ο πόλεμος κατά των « πειρατών » καλά κρατεί. Η νέα ιδέα της RIAA, της αμερικάνικης ΑΕΠΙ, είναι το site P2PLawsuits. Όσοι « συλληφθούν » να ανταλλάσσουν προστατευόμενο περιεχόμενο στο διαδίκτυο δέχονται ένα μήνυμα μέσω του πάροχου σύνδεσης τους στο οποίο υπάρχει το νούμερο της διαδικασίας που τους αφορά. Στο παραπάνω site μπορούν να πληρώσουν ένα πρόστιμο (με σημαντική έκπτωση όπως αναφέρεται !) για παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι καλλιτέχνες των οποίων η μουσική ήταν το αντικείμενο της διένεξης δεν παίρνουν ούτε δολάριο από τα χρήματα αυτά, ο πειρατής όμως αποφεύγει έτσι τη μήνυση της RIAA.

Πρόσφατα 431 αμερικάνοι φοιτητές, χρήστες δικτύων p2p, δέχτηκαν ένα τέτοιο μήνυμα, αφού τα πανεπιστήμια τους συνεργάστηκαν με την RIAA δίνοντας το όνομα που αντιστοιχούσε σε κάθε σχετική διεύθυνση IP μέσα στο χώρο τους. Όλα αυτά βέβαια έξω από κάθε νομικό πλαίσιο και μα καταφανή παραβίαση προσωπικών δεδομένων.

Leave a Reply

Your email address will not be published.