“Επισφάλεια : η υλική συνθήκη ζωής που συνδέεται με την άτυπη, ευέλικτη, προσωρινή εργασία-ανεργία και που χαρακτηρίζεται από ελλιπή οικονομική, κοινωνική και συναισθηματική ασφάλεια, από προσωρινότητα και αβεβαιότητα σε κάθε στιγμή της ζωής (στη διαμονή, στις σχέσεις, στη δουλειά κτλ). Η επισφάλεια είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει τις ζωές ενός ολοένα αυξανόμενου μέρους της ευρωπαϊκής κοινωνίας και σχετίζεται με τις δομικές μεταμορφώσεις στον παγκόσμιο τρόπο της καπιταλιστικής (ανα-)παραγωγής”.

Η παραπάνω μετάφραση της λέξης precarity ανήκει στην συντακτική ομάδα Blackout από τη Θεσσαλονίκη και βρίσκεται στο τέταρτο τέυχος του περιοδικού Τα μάτια του πλήθους.

Οι δύσκολες υλικές συνθήκες ζωής και η αβεβαιότητα για τη μελλοντική επαγγελματική τους αποκαταστάση έχει φέρει εκατομμύρια νέους στην Ευρώπη σε απόγνωση. Ταυτόχρονα όμως η κατάσταση αυτή αποτελεί αφετηρία για μια κριτική αποτίμηση της ιστορικής περιόδου των τριών « ένδοξων » δεκαετιών που έφτασε στο τέλος της στις αρχές της δεκαετίας του 80.

Η οικονομική κρίση που ακολούθησε την ενεργειακή κρίση του 74 αποτέλεσε την αφετηρία μιας αργής αλλά σταθερής καταρράκωσης του κοινωνικού κράτους και των συνθηκών διαβίωσης των νεοφερμένωνν στην αγορά εργασίας. Η τάση αυτή ενδυναμώθηκε από τις φιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόστηκαν πρώτα στην Βρεταννία και τις ΗΠΑ από τις κυβερνήσεις Θάτσερ και Ρίγκαν πριν υιοθετηθούν και επίσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της δεκατίας του 90 με τις συμφωνίες του Άμστερνταμ και του Μάαστριχτ.

Τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής εξέλιξης φάνηκαν σε όλη τους την έκταση στην Ελλάδα και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία από τα τέλη της δεκαετίας του 90 και μετά όταν ολόκληρες γενιές νέων ανθρώπων συνηδητοποίησαν ότι το επαγγελματικό τους μέλλον προδιαγραφόταν σκοτεινό.

Στην πραγματικότητα πολλοί από εμάς κατάλαβαμε ότι η ζωή μας θα ήταν χειρότερη από οικονομικής άποψης από αυτή των γονιών μας, με όλες τις επιπτώσεις που αυτό συνεπάγεται για την ψυχική μας ισορροπία και την ποιότητα των κοινωνικών μας σχέσεων. Η ειρωνία του πράγματος είναι ότι η ιδέα της κοινωνικής ανέλιξης μέσω της εκπαίδευσης που κυριάρχησε στις δεκαετίες του 80 και του 90 είχε ως αποτέλεσμα την μανιώδη επιδίωξη πενεπιστημιακής εκπαίδευσης για τα τέκνα τους από τις ελληνικές οικογένειες.

Το αποτέλεσμα ήταν η γνωστή πλέον απαξίωση των διπλωμάτων και ο πληθωρισμός προσόντων για επισφαλείς και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Κάπου εκεί ο μύθος της αέναης κοινωνικής προόδου μέσω της σοσιαλδημοκρατίας κατέπεσε συμπαρασύροντας μαζί του και όσους τον ενσάρκωσαν σε πολιτικό επίπεδο, όπως δείχνουν και οι συνεχόμενες ήττες του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Τώρα πλέον πολλοί από εμάς έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβάινει ή τουλάχιστον προσπαθούν…Έστω κι αν η γενιά των 700 ευρώ δεν έχει βρεί (ακόμα;) τη δική της πολιτική έκφραση, οι πρωτοβουλίες πληθαίνουν. Μια από αυτές που αντιμετωπίζει το θέμα της επισφάλειας με πολύ χιούμορ είναι η ομάδα του ιστότοπου adeho.gr

Καλό κουράγιο σε όλους εκεί έξω…