Πόλεμος κατά της «πειρατείας », πάροχοι, και δικτυακή ουδετερότητα

Ο πόλεμος κατά της «πειρατείας » στο διαδίκτυο έχει πάρει κατά καιρούς διάφορες μορφές. Αυτές εξαρτώνται άμεσα από την ισορροπία συμφερόντων που χαρακτηρίζει τον χώρο κάθε δεδομένη στιγμή.

Έτσι τα τελευταία χρόνια οι πάροχοι σύνδεσης (ΙΑΡ, Internet access providers) έκλειναν τα μάτια στη ανταλλαγή περιεχομένου σε βάση αμοιβαιότητας (peer-to-peer) γιατί η χρήση αυτή τους συνέφερε οικονομικά.

Η γρήγορη εξάπλωση των συνδέσεων DSL οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάγκη των χρηστών για υψηλότερες ταχύτητες, εν μέρει για την ευκολότερη ανταλλαγή αρχείων μέρος των οποίων προστατεύεται από την νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Τα επιπλέον κέρδη των πάροχων είναι όμως ανάλογα με τον αριθμό νέων συνδέσεων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας του θεάματος συνάντησαν δυσκολίες στο να καταστήσουν τις εταιρείες τηλεπικοινωνιών συμμάχους τους στον πόλεμο κατά της «πειρατείας ». Οι εταιρείες αυτές είναι οι μόνες που μπορούν να ταυτοποιήσουν μια διεύθυνση ΙΡ, που είναι και η διαδικτυακή ταυτότητα κάθε συνδεδεμένου υπολογιστή, με ένα φυσικό πρόσωπο. Είναι δηλαδή απαραίτητες σε κάθε προσπάθεια ελέγχου της χρήσης του διαδικτύου και ταυτοποίησης των χρηστών.

Στις ΗΠΑ ισχύει η safe harbor provision, η διάταξη δηλαδή που απαλλάσσει τους πάροχους τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών από τον εκ των προτέρων έλεγχο των μηνυμάτων που διαβιβάζουν. Η λογική αυτή ιστορικά προέρχεται από τη νομοθεσία περί τηλεφωνίας. Πράγματι, είναι παράλογο μια τηλεφωνική εταιρεία να θεωρηθεί υπεύθυνη για τις τυχόν εγκληματικής φύσης συνδιαλέξεις που μετέφερε στο δίκτυο της.

Έτσι η απαραίτητη δικαστική συνδρομή που απαιτείται για την ταυτοποίηση των χρηστών του δικτύων ανταλλαγής μέσω της διεύθυνσης ΙΡ δυσχεραίνει σε μέγιστο βαθμό την προσπάθεια τρομοκράτησης τους. Έστω κι αν χιλιάδες χρήστες σύρθηκαν στα δικαστήρια για παραδειγματισμό, η καταστολή δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα αφού η χρήση των δικτύων peer-to-peer συνέχισε με αμείωτη ένταση.

Σε δεύτερη φάση, η βιομηχανία του θεάματος σε συνεργασία με τις αρχές άλλαξε τακτική όπως στην περίπτωση της Γαλλίας. Υιοθετήθηκε ένα σύστημα βαθμιαίας «τιμωρίας » που μπορεί να αυτοματοποιηθεί και με το νέο νομοθετικό πλαίσιο δεν χρειάζεται δικαστική συνδρομή. Οι άτακτοι δικτυοναύτες δέχονται πρώτα ένα μήνυμα που τους ζητά ευγενικά να σταματήσουν να κατεβάζουν περιεχόμενο και μετά από τρεις προειδοποιήσεις τιμωρούνται με διακοπή σύνδεσης.

Η τακτική αυτή απαιτεί την αμέριστη συμπαράσταση των παρόχων οι οποίοι και αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν, εκ των υστέρων, τις «ποινές » εναντίον των ίδιων των πελατών τους. Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που τους ωθούν σταδιακά σε τέτοιου είδους συμφωνίες;

Εκτός της εύλογης πίεσης που δέχονται από τους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων, μια πιθανή εξήγηση είναι οικονομική. Αρχικά η χρήση peer-to-peer συνέφερε τους παρόχους που στόχευαν στο να αποκτήσουν μια κρίσιμη μάζα πελατών σε υψηλή σύνδεση και να μπορέσουν να τους προσφέρουν υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας (VOD, Triple Play). Στην παρούσα φάση όμως αυτό δεν είναι σίγουρο, αφού η αύξηση της μέσης κατανάλωσης bandwidth εκ μέρους των χρηστών επιφέρει επιπλέον κόστος για τους παρόχους.

Όπως λέει ο αντιπρόεδρος της AT&T James Cicconi , « If someone is using a p2p network on a cell 24/7, it can adversely impact the service of their neighbors. It has the effect of not providing the service paid for. Overwhelming usage is from BitTorrent traffic. No one wants to get to the point [where] we say, You can’t do that ».

Από τη συνέντευξη συμπεραίνουμε ότι η ανάπτυξη του peer-to-peer , που αντιπροσωπεύει μεταξύ 50 και 90% της διακίνησης πληροφοριών στο διαδίκτυο, αρχίζει να προβληματίζει τους πάροχους σύνδεσης κάτι το οποίο αλλάζει και την συμπεριφορά τους ως προς τον έλεγχο του.

Το ίδιο στέλεχος αναφέρει ότι μια πιθανή λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η ιεράρχηση του trafic. Η δυνατότητα δηλαδή να φιλτράρονται οι πληροφορίες που διακινούνται στο διαδίκτυο με βάση τα πρωτόκολλα που χρησιμοποιούνται. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε προβλήματα στη διανομή περιεχομένου μέσω προγραμμάτων BitTorrent π.χ. προς όφελος άλλων εμπορικών εφαρμογών.

Μια τέτοια εξέλιξη όμως καταπατά τη βασική αρχή της δικτυακής ουδετερότητας (Net Neutrality) που προβλέπει ότι όλες οι πληροφορίες πρέπει να διακινούνται χωρίς διάκριση ανεξάρτητα της φύσης και του σκοπού τους. Παράλληλα, αυτή η προοπτική εγείρει κι άλλες κρίσιμες ερωτήσεις:

Πως θα γίνει η διάκριση μεταξύ νόμιμης και παράνομης χρήσης προγραμμάτων peer-to-peer; Ποιος εγγυάται ότι μια τέτοια πρακτική δεν θα παραβιάσει προσωπικά δεδομένα των χρηστών; Με ποια κριτήρια θα αποφασισθεί ποιες πληροφορίες πρέπει να έχουν προτεραιότητα;

Αν και τεχνικά μια τέτοια προοπτική είναι αδύνατη σήμερα, οι εξελίξεις θα δείξουν κατά πόσο αποτελεί μια μελλοντική απειλή για τους χρήστες του διαδικτύου.

2 thoughts on “Πόλεμος κατά της «πειρατείας », πάροχοι, και δικτυακή ουδετερότητα

  1. Και πώς γνωρίζει ο ISP ότι εγώ δεν έχω (π.χ.) ηχογραφήσει κάτι εντελώς δικό μου (νόμιμα) και δεν το στέλνω σε συνεργάτη μου (πάλι νόμιμα) σε μορφή (π.χ.).mp3?

    Είναι εντελώς αβάσιμο το να προχωρήσουν σε τέτοια κίνηση φιλτραρίσματος και αν το κάνουν κινδυνεύουν με καμία χοντρή αγωγή.

Leave a Reply

Your email address will not be published.