Το τέλος του υπαρκτού "Σοσιαλισμού" στη Γαλλία

cahuzacΤα συνεχή σκάνδαλα και η οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει τη χώρα σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του υπαρκτού “σοσιαλισμού” στη Γαλλία όπως αυτός εκφράστηκε και εφαρμόστηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Σε πείσμα της ιστορίας, όπως και στην Ελλάδα, ο ένας από τους δύο φορείς του δικομματισμού στη Γαλλία αποκαλεί ακόμη τον εαυτό του Σοσιαλιστικό Κόμμα (Parti Socialiste). Από την εκλογή του Μιτεράν το 1981 και μετά οι “Σοσιαλιστές” κυβέρνησαν για σχεδόν είκοσι χρόνια.

Σήμερα το συγκεκριμένο πολιτικό μόρφωμα έχει την πλειοψηφία στα δύο σώματα της νομοθετικής εξουσίας, Εθνοσυνέλευση και Γερουσία, ελέγχει τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των βαθμίδων της τοπικής αυτοδιοίκησης (δήμους, νομαρχίες, περιοχές) και την κυβέρνηση.

Ο Πρόεδρος François Hollande είναι εξέχων στέλεχος του από την αρχή της δεκαετίας του 80 και διετέλεσε μάλιστα πρώτος γραμματέας του κόμματος για πάνω από δέκα χρόνια, μεταξύ 1997 και 2008.

Θεωρητικά λοιπόν το Σοσιαλιστικό Κόμμα διαθέτει όλα τα εφόδια για να ασκήσει την πολιτική που θέλει. Το ερώτημα όμως είναι τι ακριβώς θέλει ή μάλλον, πιο συγκεκριμένα, ποια είναι η πολιτική που πρεσβεύει η ηγετική του ομάδα και ένα μεγάλο κομμάτι των στελεχών του;

Τις τελευταίες μέρες μια σειρά γεγονότων αναδεικνύουν τον πραγματικό χαρακτήρα της διακυβέρνησης της χώρας αποδεικνύοντας και στους πιο δύσπιστους, ή μάλλον σωστότερα στους πιο αφελείς, το ψευδεπίγραφο της σοσιαλιστική επίφασης.

Το πλαίσιο

Η Προεδρία Σαρκοζύ, όπως και η κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ άρχισε το 2007 με ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες (υψηλή δημοτικότητα, αισιοδοξία, σχετικά χαμηλή ανεργία και θετική ανάπτυξη) τελείωσε σε συνθήκες οξείας πόλωσης : σκάνδαλα, κρίση, ανεργία, ψευδο-γκλάμουρ κλπ.

Η εκλογή του Hollande το Μάιο του 2012 ανακούφισε τον « Λαό της Αριστεράς » όπως ονομάζεται εδώ από τα ΜΜΕ, δηλαδή τα προοδευτικά μέσα και χαμηλά στρώματα της γαλλικής κοινωνίας περίπου όπως έγινε το 2009 με την εκλογή Παπανδρέου στην Ελλάδα.

Η ανακούφιση και η αισιοδοξία για αλλαγή πλεύσης που ενέπνευσε αρχικά ο Hollande ξεπέρασε μάλιστα τα σύνορα της χώρας. Πολλοί παρατηρητές πίστεψαν ότι η στροφή στη Γαλλία θα σηματοδοτούσε και αλλαγή της συμπεριφοράς της ΕΕ και της Τρόϊκας προς την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού “προβληματικού” Νότου.

Η αλλαγή που δεν ήρθε

Βέβαια η αλλαγή αυτή ποτέ δεν ήρθε ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη. Η προεδρία Hollande κινδυνεύει να μείνει στη ιστορία ως μια από τις πιο αποτυχημένες σε καιρό ειρήνης. Σε λιγότερο από ένα χρόνο εξουσίας η δημοφιλία του Προέδρου έπεσε στο 27%, χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων τριάντα χρόνων.

Η ανεργία βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 16 χρόνων, η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, η αποβιομηχανοποίηση προχωρεί σε γοργούς ρυθμούς, η αγοραστική δύναμη των Γάλλων μειώθηκε το 2012 για πρώτη φορά μετά από το 1984.

Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η εμφανής αποδυνάμωση της Γαλλίας στην ΕΕ και γενικότερα στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής (παλαιστινιακό, σχέσεις με ανερχόμενες δυνάμεις κλπ.).

Ποια είναι η απάντηση των “Σοσιαλιστών” σε αυτή τη πρωτοφανή συγκυρία; Στο εσωτερικό λιτότητα και μείωση των δημοσίων δαπανών, στο εξωτερικό σιωπηλή ανοχή ή ενεργή συμμετοχή στον εξανδραποδισμό του Νότου από την Τρόικα.

Οι κύριοι εκφραστές αυτής της πολιτικής στην κυβέρνηση είναι ο υπουργός οικονομίας Pierre Moscovici και ο πρώην – από τις 19 Μαρτίου – υπουργός οικονομικών Jerôme Cahuzac. Κι οι δύο βρίσκονται πλέον στο κέντρο ενός σκανδάλου που συγκλονίζει τον πολιτικό κόσμο.

Τα σκάνδαλα

Μετά από ένα σήριαλ τριών μηνών που άρχισε μετά από τις αποκαλύψεις του ανεξάρτητου δημοσιογραφικού ιστότοπου Mediapart, ο Cahuzac παραδέχθηκε τελικά ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια διατηρούσε κρυφό λογαριασμό αρχικά στην Ελβετία και αργότερα στη Σιγκαπούρη με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ο οποίος ουδέποτε δηλώθηκε στην Εφορία.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι στις αρμοδιότητες του υπουργείου του, εκτός από την εφαρμογή της μείωσης των δημοσίων δαπανών, ήταν και η μάχη ενάντια στη φοροδιαφυγή. Ο Moscovici κατηγορείται ότι έκανε ότι μπορούσε για να καλύψει τον φίλο και συνάδελφο του, κάτι βέβαια που ο ίδιος αρνείται.

Μετά την αποκάλυψη ήρθαν στο φως της δημοσιότητας πολλές πληροφορίες σχετικά με το ποιόν του Cahuzac. Μάθαμε λοιπόν ότι ο κύριος αυτός ήταν για χρόνια επιτυχημένος χειρούργος, ιδιοκτήτης κλινικής στο Παρίσι, σύμβουλος φαρμακευτικών εταιρειών και πολυσχιδής επενδυτής ακόμη και στο Περού.

Ο Cahuzac υπήρξε επίσης κολλητός επιχειρηματιών από το χώρο της ακροδεξιάς όπως ο Philippe Péninque, στενός σύμβουλος της Marine Le Pen. Ο τελευταίος ήταν μάλιστα αυτός που τον βοήθησε να ανοίξει τον ελβετικό λογαριασμό στην UBS το 1992.

Την επόμενη της παραδοχής του Cahuzac, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του ψευδόμενος για πάνω από τρεις μήνες μετά τις πρώτες αποκαλύψεις με την ανοχή του Hollande, ήλθε άλλη μια αποκάλυψη.

Η διεθνής έρευνα για τους φορολογικούς παραδείσους που έγινε από την ICIJ έδειξε ότι μεταξύ των Γάλλων υπηκόων που είχαν εταιρείες off shore στα νησιά Κάιμαν ήταν και ο επιχειρηματίας Jean-Jacques Augier ο οποίος διετέλεσε ταμίας της προεκλογικής εκστρατείας του Hollande.

Και τώρα τι;

Οι αποκαλύψεις αυτές από μόνες τους είναι βαρύνουσες. Όμως στη σημερινή συγκυρία παίρνουν δραματικό χαρακτήρα καθώς διαλύουν και τα τελευταία ψήγματα ηθικής νομιμοποίησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος για την πλειοψηφία των Γάλλων, κάτι που έχει ήδη χάσει η δεξιά.

Οι σπασμωδικές κινήσεις του Hollande τις τελευταίες μέρες και η άρνηση του ίδιου και της κυβέρνησης του να αλλάξουν ρότα έστω και την τελευταία στιγμή τους καταδικάζει να ακολουθήσουν τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα μπροστά μας χάσκει το άγνωστο. Η Αριστερή αντιπολίτευση όπως αυτή εκφράζεται από το Μέτωπο της Αριστεράς και τον Jean-Luc Mélenchon έχει συναίσθηση ότι για να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό, όπως συνέβη στην Ελλάδα, πρέπει να αποτεφρωθεί εντελώς ο σοσιαλιστικός σκελετός.

Όμως απομένουν ακόμα τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές. Και η ακροδεξιά παραμονεύει για να επωφεληθεί από τη λαϊκή οργή και τη λογική του “όλοι ίδιοι”. Το μέλλον της χώρας που σημάδεψε επανειλημμένα την ευρωπαϊκή ιστορία είναι λοιπόν αβέβαιο. Και αυτό μας αφορά όλους.

*στη φωτογραφία ο Jerôme Cahuzac σε εκδήλωση για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής τον Νοέμβριο του 2012.

Leave a Reply

Your email address will not be published.