Στις 9 Ιανουαρίου ο Γάλλος Πρόεδρος ανακοίνωσε την πρόθεση του να καταργήσει τις διαφημίσεις από την κρατική τηλεόραση. Η πρόταση αυτή ξάφνιασε όλους τους ενδιαφερόμενους αφού κανείς εκτός από το στενό περιβάλλον του Σαρκοζύ δεν ήταν ενήμερος για την πρόθεση του αυτή. Η δημόσια τηλεόραση χωρίς διαφημίσεις είναι ένα μέτρο στο οποίο δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει. Σε ιδανικές συνθήκες μια τέτοια κίνηση, απελευθερώνοντας την δημόσια τηλεόραση από τον ζυγό της τηλεθέασης και των διαφημιστών, μπορεί να βελτιώσει τη ποιότητα των προγραμμάτων. Αυτό αναφέρει και ο Μανώλης Ανδριωτάκης σε πρόσφατο σχόλιο του.
Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση η κίνηση αυτή του Σαρκοζύ εντάσσεται σε ένα πολύπλοκο πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι που λίγο έχει να κάνει με την ποιότητα των δημόσιων ΜΜΕ. Παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω τα βραχυπρόθεσμα διακυβεύματα της κίνησης αυτής.
Καταρχάς ενδιαφέρον έχει η προέλευση της πρότασης. Αυτοί που είχαν την συγκεκριμένη ιδέα είναι δύο από τους ανεπίσημους συμβούλους του Σαρκοζύ με δήθεν «προοδευτική » πολιτική προέλευση. Ο ένας είναι ο Alain Minc, κεντρικό πρόσωπο της γαλλικής οικονομικής, και πολιτικής ελίτ ο οποίος από γραφειοκράτης και κρατικιστής, την εποχή της έκθεσης L’informatisation de la Société, εξελ
ίχθηκε σε ακραιφνή φιλελεύθερο.
Ο Minc απολύθηκε πρόσφατα από τους δημοσιογράφους της Le Monde, όπου ήταν πρόεδρος του μετοχικού συμβουλίου, όταν προσπάθησε να πουλήσει την εφημερίδα στον όμιλο Lagardère.
Ο δεύτερος είναι ο Georges-Marc Benhamou, δημοσιογράφος και βιογράφος του σοσιαλιστή Μιτεράν με τον οποίο διατηρούσε στενές σχέσεις. Τα δύο αυτά πρόσωπα είναι μέρος του ανοίγματος του Σαρκοζύ προς τους σοσιαλφιλελεύθερους, όπως ο υπουργός εξωτερικών Bernard Kouchner, αλλά και οι Fadela Amara, Jean-Pierre Jouyet, Jean-Marie Bockel.
Οι πολιτικοί αυτοί, αν και προερχόμενοι από το σοσιαλιστικό κόμμα, μετέχουν στη κυβέρνηση του Σαρκοζύ και στην προσπάθεια του να διεμβολίσει τον χώρο της κεντροαριστεράς.
Η πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου εντάσσεται λοιπόν στην γενικότερο πολιτικό τακτικισμό του. Ο τελευταίος διευκολύνεται επίσης από το γεγονός ότι η κατάργηση της διαφήμισης στην δημόσια τηλεόραση, αν και παραδοσιακή θέση του σοσιαλιστικού κόμματος, δεν υλοποιήθηκε όσο αυτό ήταν στην εξουσία.
Η δεύτερη διάσταση του θέματος έχει να κάνει με το επικοινωνιακό τοπίο της χώρας. Για δεκαετίες, η γαλλική τηλεόραση ήταν μια από τις πιο κλειστές του δυτικού κόσμου, με ουσιαστικά πέντε κανάλια εκ των οποίων τρία κρατικά και δύο ιδιωτικά τα οποία και κυριαρχούσαν στη διαφημιστική αγορά.
Το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας TF1, με σταθερό μερίδιο τηλεθέασης πάνω από 30 % και 50% των διαφημιστικών εσόδων, ήταν ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος σε οικονομικό αλλά και πολιτικό επίπεδο. Ο ιδιοκτήτης του καναλιού Martin Bouygues, στενός φίλος του Σαρκοζύ, ελέγχει τη ισχυρότερη κατασκευαστική εταιρεία της χώρας. Ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες του είναι το Γαλλικό κράτος.
Το 2006, η δημιουργία της ψηφιακής τηλεόρασης και η ανάδειξη 12 επιπλέον καναλιών άρχισε να διασπά σταδιακά την κατανομή της τηλεθέασης με αποτέλεσμα να κινδυνεύει το διαφημιστικό μερίδιο των κυρίαρχων ΜΜΕ. Στα τέλη του 2007 το TF1 έπεσε για πρώτη φορά στην ιστορία του κάτω από το 28%, όταν κάθε μονάδα τηλεθέασης αντιπροσωπεύει έσοδα εκατομμυρίων ευρώ.
Με την πρόταση του ο Σαρκοζύ μειώνοντας τον συνολικό διαθέσιμο χώρο για διαφημίσεις στην γαλλική τηλεόραση, αυξάνει αυτόματα τα έσοδα των ιδιωτικών καναλιών παρά τη πτώση της τηλεθέασης. Είναι ένας τρόπος για να εγγυηθεί συνεχή κερδοφορία στους ιδιοκτήτες τους ως αντάλλαγμα της πολιτικής στήριξης που του προσφέρουν.
Η τρίτη διάσταση του θέματος έχει να κάνει με την επικοινωνιακή τακτική που εφαρμόζει ο Γάλλος πρόεδρος. Η μέθοδος του συνιστάται στην συνεχή προσπάθεια επιβολής της πολιτικής και μηντιακής ατζέντας. Με ξαφνικές προτάσεις σοκ που δεν εντάσσονται σε σοβαρό πολιτκό σχεδιασμό ο Σαρκοζύ διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων κάνοντας δημοσιογράφους και πολιτικούς αντιπάλους να τρέχουν πίσω του.
Εδώ και μήνες ο πολιτικός διάλογος στη χώρα περιορίζεται στον σχολιασμό, θετικό ή αρνητικό, των αποφάσεων του προέδρου. Έτσι ο νεοδεξιός ηγέτης καταφέρνει να αποφεύγει τη συζήτηση γύρω από θέματα που τον ενοχλούν όπως οι σχέσεις του με μεγαλοεπιχειρηματίες και η αποτυχημένη οικονομική του πολιτική.
Όμως από τις αρχές του έτους ο άνεμος έχει γυρίσει. Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την συνεχή αυτοπροβολή του Σαρκοζύ και της προσωπικής του ζωής έχουν ως αποτέλεσμα την πτώση της δημοφιλίας του στις έρευνες κοινής γνώμης αφού το 58% των ερωτηθέντων εμφανίζεται δυσαρεστημένο.
Οι βουλευτές του δεξιού κόμματος UMP που τον υποστήριξαν ως υποψήφιο πρόεδρο αρχίζουν και δυσανασχετούν, πολύ περισσότερο δε όταν σε λίγες μέρες θα γίνουν δημοτικές εκλογές και πολλοί από αυτούς φοβούνται ότι θα εισπράξουν αυτή την δυσαρέσκεια.
Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι στη δημόσια ραδιοτηλεόραση φαίνονται αποφασισμένοι να αντιδράσουν σθεναρά σε αποφάσεις που παίρνονται από πάνω χωρίς ίχνος διαλόγου.
Έτσι, μετά και από την απεργία τους, την πρώτη μετά το 1974, ο Σαρκοζύ έχει αρχίσει να τα μαζεύει. Αναγκάστηκε να δηλώσει ρητά ότι δεν πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί κανένα δημόσιο κανάλι και ότι θα εγγυηθεί την δημόσια χρηματοδότηση που θα αντικαταστήσει τα έσοδα από διαφημίσεις.
Πριν δύο μέρες ανακοίνωσε την δημιουργία μιας επιτροπής που θα μελετήσει το ζήτημα της σταδιακής κατάργησης της διαφήμισης στη βραδινή ζώνη από τις αρχές του 2009. Για κατευνασμό έδωσε την προεδρία της επιτροπής στον γενικό γραμματέα της κοινοβουλευτικής του ομάδας Jean–François Copé και εξασφάλισε θέσεις σε «σημαντικές προσωπικότητες » του χώρου των ΜΜΕ…
Νίκο συμφωνώ με το προφίλ που σκιαγραφείς για τον Σαρκοζί. Νομίζω ότι αυτή την κριτική του ασκούν οι περισσότεροι απ’ τα αριστερά και καλά κάνουν. Οι «στενές επαφές» του προέδρου με τους μεγαλοεπιχειρηματίες παραείναι στενές και πρέπει όντως να συζητηθούν. Πράγματι επίσης ο πρόεδρος αποδεικνύεται μάστορας στον χειρισμό των Μέσων και των δημοσιογράφων. Ωστόσο, στην παγίδα που περιγράφεις (στην οποία ρίχνει τα ΜΜΕ και την κοινωνία ο πρόεδρος) φαίνεται να πέφτουν και οι αρνητές των «δίκαιων» μέτρων που προτίθεται να πάρει. Θέλω να πω ότι ανεξάρτητα απ’ τα σοβαρότατα θέματα που θίγεις (τον τακτικισμό, τις πολιτικές εύνοιας των μεγάλων μίντια κ.λπ.) υπάρχει εδώ ένα άξιο μέτρο που θα έπρεπε να υποστηριχτεί, χωρίς τις παρωπίδες που πιθανώς εκείνος πριμοδοτεί. Η υποστήριξη ενός μέτρου δε σημαίνει προσχώρηση στις τάξεις του Σαρκοζί, ούτε ασπασμός της νεοδεξιάς. Αν φερ’ ειπείν η ατζέντα είναι: 1.απαγόρευση της διαφήμισης στα κρατικά Μέσα, 2.Εύνοια συγκεκριμένων Μέσων, 3.Οικονομική πολιτική, 4.Προσεταιρισμός σοσιαλφιλελεύθερων, , θα έλεγα ότι στο πρώτο σημείο συμφωνώ, κι από εκεί και κάτω συζητώ. Νομίζω ότι η εντελώς απορριπτική στάση δε βοηθά σε τίποτα.
Τέλος, δε με βρίσκει σύμφωνο το πρόγραμμα, η πολιτική και η αισθητική του Σαρκοζί, αλλά οι παγίδες που στήνει είναι όντως περίτεχνες! Πρέπει να του το αναγνωρίσουμε 🙂
Νίκο συμφωνώ με το προφίλ που σκιαγραφείς για τον Σαρκοζί. Νομίζω ότι αυτή την κριτική του ασκούν οι περισσότεροι απ’ τα αριστερά και καλά κάνουν. Οι «στενές επαφές» του προέδρου με τους μεγαλοεπιχειρηματίες παραείναι στενές και πρέπει όντως να συζητηθούν. Πράγματι επίσης ο πρόεδρος αποδεικνύεται μάστορας στον χειρισμό των Μέσων και των δημοσιογράφων. Ωστόσο, στην παγίδα που περιγράφεις (στην οποία ρίχνει τα ΜΜΕ και την κοινωνία ο πρόεδρος) φαίνεται να πέφτουν και οι αρνητές των «δίκαιων» μέτρων που προτίθεται να πάρει. Θέλω να πω ότι ανεξάρτητα απ’ τα σοβαρότατα θέματα που θίγεις (τον τακτικισμό, τις πολιτικές εύνοιας των μεγάλων μίντια κ.λπ.) υπάρχει εδώ ένα άξιο μέτρο που θα έπρεπε να υποστηριχτεί, χωρίς τις παρωπίδες που πιθανώς εκείνος πριμοδοτεί. Η υποστήριξη ενός μέτρου δε σημαίνει προσχώρηση στις τάξεις του Σαρκοζί, ούτε ασπασμός της νεοδεξιάς. Αν φερ’ ειπείν η ατζέντα είναι: 1.απαγόρευση της διαφήμισης στα κρατικά Μέσα, 2.Εύνοια συγκεκριμένων Μέσων, 3.Οικονομική πολιτική, 4.Προσεταιρισμός σοσιαλφιλελεύθερων, , θα έλεγα ότι στο πρώτο σημείο συμφωνώ, κι από εκεί και κάτω συζητώ. Νομίζω ότι η εντελώς απορριπτική στάση δε βοηθά σε τίποτα.
Τέλος, δε με βρίσκει σύμφωνο το πρόγραμμα, η πολιτική και η αισθητική του Σαρκοζί, αλλά οι παγίδες που στήνει είναι όντως περίτεχνες! Πρέπει να του το αναγνωρίσουμε 🙂
Νίκο συμφωνώ με το προφίλ που σκιαγραφείς για τον Σαρκοζί. Νομίζω ότι αυτή την κριτική του ασκούν οι περισσότεροι απ’ τα αριστερά και καλά κάνουν. Οι «στενές επαφές» του προέδρου με τους μεγαλοεπιχειρηματίες παραείναι στενές και πρέπει όντως να συζητηθούν. Πράγματι επίσης ο πρόεδρος αποδεικνύεται μάστορας στον χειρισμό των Μέσων και των δημοσιογράφων. Ωστόσο, στην παγίδα που περιγράφεις (στην οποία ρίχνει τα ΜΜΕ και την κοινωνία ο πρόεδρος) φαίνεται να πέφτουν και οι αρνητές των «δίκαιων» μέτρων που προτίθεται να πάρει. Θέλω να πω ότι ανεξάρτητα απ’ τα σοβαρότατα θέματα που θίγεις (τον τακτικισμό, τις πολιτικές εύνοιας των μεγάλων μίντια κ.λπ.) υπάρχει εδώ ένα άξιο μέτρο που θα έπρεπε να υποστηριχτεί, χωρίς τις παρωπίδες που πιθανώς εκείνος πριμοδοτεί. Η υποστήριξη ενός μέτρου δε σημαίνει προσχώρηση στις τάξεις του Σαρκοζί, ούτε ασπασμός της νεοδεξιάς. Αν φερ’ ειπείν η ατζέντα είναι: 1.απαγόρευση της διαφήμισης στα κρατικά Μέσα, 2.Εύνοια συγκεκριμένων Μέσων, 3.Οικονομική πολιτική, 4.Προσεταιρισμός σοσιαλφιλελεύθερων, , θα έλεγα ότι στο πρώτο σημείο συμφωνώ, κι από εκεί και κάτω συζητώ. Νομίζω ότι η εντελώς απορριπτική στάση δε βοηθά σε τίποτα.
Τέλος, δε με βρίσκει σύμφωνο το πρόγραμμα, η πολιτική και η αισθητική του Σαρκοζί, αλλά οι παγίδες που στήνει είναι όντως περίτεχνες! Πρέπει να του το αναγνωρίσουμε 🙂
Από κάποιο καπρίτσιο του blogger το παραπάνω σχόλιό μου έγινε ανώνυμο.
Από κάποιο καπρίτσιο του blogger το παραπάνω σχόλιό μου έγινε ανώνυμο.
Από κάποιο καπρίτσιο του blogger το παραπάνω σχόλιό μου έγινε ανώνυμο.
Από κάποιο καπρίτσιο του blogger το παραπάνω σχόλιό μου έγινε ανώνυμο.
Μανώλη, συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο σου. Αυτό που ήθελα να αναδείξω ήταν ότι χρειάζεται επαγρύπνηση για τις συνθήκες εφαρμογής του μέτρου. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον Σαρκοζύ και στην κυβέρνηση του. Ταυτόχρονα όμως πιστέυω ότι αν οι εγγυήσεις είναι στος ύψος των περιστάσεων το μέτρο θα είναι θετικό.
Μανώλη, συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο σου. Αυτό που ήθελα να αναδείξω ήταν ότι χρειάζεται επαγρύπνηση για τις συνθήκες εφαρμογής του μέτρου. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον Σαρκοζύ και στην κυβέρνηση του. Ταυτόχρονα όμως πιστέυω ότι αν οι εγγυήσεις είναι στος ύψος των περιστάσεων το μέτρο θα είναι θετικό.
Μανώλη, συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο σου. Αυτό που ήθελα να αναδείξω ήταν ότι χρειάζεται επαγρύπνηση για τις συνθήκες εφαρμογής του μέτρου. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον Σαρκοζύ και στην κυβέρνηση του. Ταυτόχρονα όμως πιστέυω ότι αν οι εγγυήσεις είναι στος ύψος των περιστάσεων το μέτρο θα είναι θετικό.
Μανώλη, συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο σου. Αυτό που ήθελα να αναδείξω ήταν ότι χρειάζεται επαγρύπνηση για τις συνθήκες εφαρμογής του μέτρου. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον Σαρκοζύ και στην κυβέρνηση του. Ταυτόχρονα όμως πιστέυω ότι αν οι εγγυήσεις είναι στος ύψος των περιστάσεων το μέτρο θα είναι θετικό.
Ένα θέμα που προκύπτει είναι πως θα χρηματοδοτηθούν τα κανάλια εφόσον καταργηθούν οι διαφημίσεις και ποια θα είναι η επίπτωση αυτής της ενέργειας ως προς την λειτουργία και την ποιότητα των προγραμμάτων;
Στην αντίπερα όχθη, τα δικά μας κρατικά –αν και συνεχίζουν να αποτελούν όαση σε σχέση με τα ιδιωτικά- έχω την εντύπωση ότι και την διαφήμιση έχουν αυξήσει και τα εμπορικά προγράμματα (π.χ βλέπε Δρούσα πέρσι, αμερικάνικες σειρές, μπάλα, κλπ).
Αυτό θέτει και ένα ζήτημα πόσο ιδιωτικό μπορεί να γίνει ένα δημόσιο τηλεοπτικό μέσο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας (και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας) και ποιες οι επιπτώσεις στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προϋποθέτει ασφαλώς το προσδιορισμό της συγκεκριμένης έννοιας στο ευρύτερο πεδίο των ΜΜΕ.
Μπορούμε να αποδεχτούμε για παράδειγμα ότι το δημόσιο συμφέρον συμπίπτει με την βελτιστοποίηση της κερδοφορίας ή αντιθέτως ο στόχος αυτός προκαλεί αυξημένο κοινωνικό κόστος (π.χ ενημέρωση χαμηλής ποιότητας, realities, κλπ);
Ένα θέμα που προκύπτει είναι πως θα χρηματοδοτηθούν τα κανάλια εφόσον καταργηθούν οι διαφημίσεις και ποια θα είναι η επίπτωση αυτής της ενέργειας ως προς την λειτουργία και την ποιότητα των προγραμμάτων;
Στην αντίπερα όχθη, τα δικά μας κρατικά –αν και συνεχίζουν να αποτελούν όαση σε σχέση με τα ιδιωτικά- έχω την εντύπωση ότι και την διαφήμιση έχουν αυξήσει και τα εμπορικά προγράμματα (π.χ βλέπε Δρούσα πέρσι, αμερικάνικες σειρές, μπάλα, κλπ).
Αυτό θέτει και ένα ζήτημα πόσο ιδιωτικό μπορεί να γίνει ένα δημόσιο τηλεοπτικό μέσο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας (και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας) και ποιες οι επιπτώσεις στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προϋποθέτει ασφαλώς το προσδιορισμό της συγκεκριμένης έννοιας στο ευρύτερο πεδίο των ΜΜΕ.
Μπορούμε να αποδεχτούμε για παράδειγμα ότι το δημόσιο συμφέρον συμπίπτει με την βελτιστοποίηση της κερδοφορίας ή αντιθέτως ο στόχος αυτός προκαλεί αυξημένο κοινωνικό κόστος (π.χ ενημέρωση χαμηλής ποιότητας, realities, κλπ);
Ένα θέμα που προκύπτει είναι πως θα χρηματοδοτηθούν τα κανάλια εφόσον καταργηθούν οι διαφημίσεις και ποια θα είναι η επίπτωση αυτής της ενέργειας ως προς την λειτουργία και την ποιότητα των προγραμμάτων;
Στην αντίπερα όχθη, τα δικά μας κρατικά –αν και συνεχίζουν να αποτελούν όαση σε σχέση με τα ιδιωτικά- έχω την εντύπωση ότι και την διαφήμιση έχουν αυξήσει και τα εμπορικά προγράμματα (π.χ βλέπε Δρούσα πέρσι, αμερικάνικες σειρές, μπάλα, κλπ).
Αυτό θέτει και ένα ζήτημα πόσο ιδιωτικό μπορεί να γίνει ένα δημόσιο τηλεοπτικό μέσο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας (και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας) και ποιες οι επιπτώσεις στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προϋποθέτει ασφαλώς το προσδιορισμό της συγκεκριμένης έννοιας στο ευρύτερο πεδίο των ΜΜΕ.
Μπορούμε να αποδεχτούμε για παράδειγμα ότι το δημόσιο συμφέρον συμπίπτει με την βελτιστοποίηση της κερδοφορίας ή αντιθέτως ο στόχος αυτός προκαλεί αυξημένο κοινωνικό κόστος (π.χ ενημέρωση χαμηλής ποιότητας, realities, κλπ);
Ένα θέμα που προκύπτει είναι πως θα χρηματοδοτηθούν τα κανάλια εφόσον καταργηθούν οι διαφημίσεις και ποια θα είναι η επίπτωση αυτής της ενέργειας ως προς την λειτουργία και την ποιότητα των προγραμμάτων;
Στην αντίπερα όχθη, τα δικά μας κρατικά –αν και συνεχίζουν να αποτελούν όαση σε σχέση με τα ιδιωτικά- έχω την εντύπωση ότι και την διαφήμιση έχουν αυξήσει και τα εμπορικά προγράμματα (π.χ βλέπε Δρούσα πέρσι, αμερικάνικες σειρές, μπάλα, κλπ).
Αυτό θέτει και ένα ζήτημα πόσο ιδιωτικό μπορεί να γίνει ένα δημόσιο τηλεοπτικό μέσο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας (και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας) και ποιες οι επιπτώσεις στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προϋποθέτει ασφαλώς το προσδιορισμό της συγκεκριμένης έννοιας στο ευρύτερο πεδίο των ΜΜΕ.
Μπορούμε να αποδεχτούμε για παράδειγμα ότι το δημόσιο συμφέρον συμπίπτει με την βελτιστοποίηση της κερδοφορίας ή αντιθέτως ο στόχος αυτός προκαλεί αυξημένο κοινωνικό κόστος (π.χ ενημέρωση χαμηλής ποιότητας, realities, κλπ);
Γιαννη το θέμα που θέτεις είναι και όλη η ουσία: τι είναι δημόσιο αγαθό και πως προστατεύται;
Τωρα σε ότι αφορά τη χρηματοδότηση της δημόσιας τηλεόρασης στη Γαλλία μετά την κατάργηση των διαφημίσεων οι ιδέες είναι αύξηση της εισφοράς των τηλεθεατών (redevance), φόροι στα άλλα κανάλια και στα νέα μέσα (κινητά, διαδίκτυο κτλ).
Δυστυχώς οι πληροφορίες που διάβασα εχτές δικαιώνουν το σκεπτικισμό που εξέφρασα στο ποστ. Τα ιδιωτικά κανάλια και τα επικοινωνιακά συγκροτήματα ασκούν ισχυρές πιέσεις για ανταλλάγματα. Αυτά που τίθενται στο τραπέζι είναι χαλάρωση των υποχρεώσεων τους για χρηματοδότηση του κινηματογράφου και αύξηση του χρόνου διαφημίσεων. Ακόμη ζητούν την άρση των περιορισών στην οικονομική συγκέντρωση. Αυτό θα τους επιτρέψει να αγοράσουν ψηφιακά κανάλια και να αυξήσουν έτσι τα έσοδα τους. Ήδη η στρατηγική του TF1 κινείται προς αυτή την κατέυθυνση.
Από ότι φαίνεται το μέτρο της κατάργησης της διαφήμισεις στα δημόσια κανάλια θα συνοδευτεί από παρχωρήσεις στα ιδιωτικά με συνέπεις για την ποιότητα του συνόλου των προγραμμάτων…
Γιαννη το θέμα που θέτεις είναι και όλη η ουσία: τι είναι δημόσιο αγαθό και πως προστατεύται;
Τωρα σε ότι αφορά τη χρηματοδότηση της δημόσιας τηλεόρασης στη Γαλλία μετά την κατάργηση των διαφημίσεων οι ιδέες είναι αύξηση της εισφοράς των τηλεθεατών (redevance), φόροι στα άλλα κανάλια και στα νέα μέσα (κινητά, διαδίκτυο κτλ).
Δυστυχώς οι πληροφορίες που διάβασα εχτές δικαιώνουν το σκεπτικισμό που εξέφρασα στο ποστ. Τα ιδιωτικά κανάλια και τα επικοινωνιακά συγκροτήματα ασκούν ισχυρές πιέσεις για ανταλλάγματα. Αυτά που τίθενται στο τραπέζι είναι χαλάρωση των υποχρεώσεων τους για χρηματοδότηση του κινηματογράφου και αύξηση του χρόνου διαφημίσεων. Ακόμη ζητούν την άρση των περιορισών στην οικονομική συγκέντρωση. Αυτό θα τους επιτρέψει να αγοράσουν ψηφιακά κανάλια και να αυξήσουν έτσι τα έσοδα τους. Ήδη η στρατηγική του TF1 κινείται προς αυτή την κατέυθυνση.
Από ότι φαίνεται το μέτρο της κατάργησης της διαφήμισεις στα δημόσια κανάλια θα συνοδευτεί από παρχωρήσεις στα ιδιωτικά με συνέπεις για την ποιότητα του συνόλου των προγραμμάτων…
Γιαννη το θέμα που θέτεις είναι και όλη η ουσία: τι είναι δημόσιο αγαθό και πως προστατεύται;
Τωρα σε ότι αφορά τη χρηματοδότηση της δημόσιας τηλεόρασης στη Γαλλία μετά την κατάργηση των διαφημίσεων οι ιδέες είναι αύξηση της εισφοράς των τηλεθεατών (redevance), φόροι στα άλλα κανάλια και στα νέα μέσα (κινητά, διαδίκτυο κτλ).
Δυστυχώς οι πληροφορίες που διάβασα εχτές δικαιώνουν το σκεπτικισμό που εξέφρασα στο ποστ. Τα ιδιωτικά κανάλια και τα επικοινωνιακά συγκροτήματα ασκούν ισχυρές πιέσεις για ανταλλάγματα. Αυτά που τίθενται στο τραπέζι είναι χαλάρωση των υποχρεώσεων τους για χρηματοδότηση του κινηματογράφου και αύξηση του χρόνου διαφημίσεων. Ακόμη ζητούν την άρση των περιορισών στην οικονομική συγκέντρωση. Αυτό θα τους επιτρέψει να αγοράσουν ψηφιακά κανάλια και να αυξήσουν έτσι τα έσοδα τους. Ήδη η στρατηγική του TF1 κινείται προς αυτή την κατέυθυνση.
Από ότι φαίνεται το μέτρο της κατάργησης της διαφήμισεις στα δημόσια κανάλια θα συνοδευτεί από παρχωρήσεις στα ιδιωτικά με συνέπεις για την ποιότητα του συνόλου των προγραμμάτων…
Γιαννη το θέμα που θέτεις είναι και όλη η ουσία: τι είναι δημόσιο αγαθό και πως προστατεύται;
Τωρα σε ότι αφορά τη χρηματοδότηση της δημόσιας τηλεόρασης στη Γαλλία μετά την κατάργηση των διαφημίσεων οι ιδέες είναι αύξηση της εισφοράς των τηλεθεατών (redevance), φόροι στα άλλα κανάλια και στα νέα μέσα (κινητά, διαδίκτυο κτλ).
Δυστυχώς οι πληροφορίες που διάβασα εχτές δικαιώνουν το σκεπτικισμό που εξέφρασα στο ποστ. Τα ιδιωτικά κανάλια και τα επικοινωνιακά συγκροτήματα ασκούν ισχυρές πιέσεις για ανταλλάγματα. Αυτά που τίθενται στο τραπέζι είναι χαλάρωση των υποχρεώσεων τους για χρηματοδότηση του κινηματογράφου και αύξηση του χρόνου διαφημίσεων. Ακόμη ζητούν την άρση των περιορισών στην οικονομική συγκέντρωση. Αυτό θα τους επιτρέψει να αγοράσουν ψηφιακά κανάλια και να αυξήσουν έτσι τα έσοδα τους. Ήδη η στρατηγική του TF1 κινείται προς αυτή την κατέυθυνση.
Από ότι φαίνεται το μέτρο της κατάργησης της διαφήμισεις στα δημόσια κανάλια θα συνοδευτεί από παρχωρήσεις στα ιδιωτικά με συνέπεις για την ποιότητα του συνόλου των προγραμμάτων…
Νίκο, το ζήτημα της χρηματοδότησης παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εφόσον επιλεγεί η χρηματοδότηση με αύξηση των εισφορών, καταθέτεται η παρακάτω πρόταση: ο πολίτης θα πληρώνει για την πρόσβαση σε μια τηλεόραση άνευ διαφημίσεων και με κάποια a priori υψηλά ποιοτικά standards. Το όφελος που θα προκύπτει από την συγκεκριμένη επιλογή θα είναι τόσο προσωπικό όσο και συλλογικό δεδομένου ότι η ποιότητα και τα περιεχόμενα των πληροφοριών που μεταδίδονται παρουσιάζουν έντονο συστημικό χαρακτήρα.
Αυτή η επιλογή, που στην ουσία προτείνει την διατήρηση μιας κοινωνικοποιημένης δομής (δημόσια τηλεόραση), εμπίπτει σε μια συγκεκριμένη προσέγγιση της έννοιας του “δημοσίου συμφέροντος”, βάσει της οποίας το γενικό συμφέρον υπερβαίνει το άθροισμα των ατομικών συμφερόντων. Το δημόσιο-γενικό συμφέρον προϋποθέτει ως εκ τούτου τη παρέμβαση του κράτους με στόχο την κάλυψη κοινωνικών αναγκών που η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν είναι σε θέση να καλύψει (ποιοτικά ή/και ποσοτικά).
Όπως καταλαβαίνει κανείς, η κάλυψη αυτών των κενών, ειδικά στο τομέα των ΜΜΕ, αφορά σε μεγάλο βαθμό αξιολογικές κρίσεις με αντικείμενο τι θεωρεί μια κοινωνία ως “καλό”.
Τώρα υπάρχει και η αντίθετη προσέγγιση που αντιλαμβάνεται την αύξηση των εισφορών ως επέμβαση στην περίφημη “κυριαρχία του καταναλωτή”. Το άτομο-καταναλωτής δεν επιθυμεί να χρηματοδοτήσει την δημόσια τηλεόραση εκτιμώντας ότι κάτι τέτοιο επεμβαίνει στην ελευθερία που διαθέτει να χρησιμοποιεί τους πόρους του όπως αυτό επιθυμεί και ότι του αρκούν τα προγράμματα που του παρέχει η ιδιωτική τηλεόραση.
Είναι δύο αντιλήψεις που μπορούν να συνοψιστούν στο άτομο-πολίτη (η προσωπική ωφέλεια είναι άρρητα συνδεδεμένη με τα άλλα μέλη της κοινωνίας – το κράτος επεμβαίνει για την ενίσχυση της συνοχής) και στο άτομο-καταναλωτής (ατομοκεντρική προσέγγιση – η αγορά καλύπτει τις ανάγκες των ατόμων και αυτομάτως και της κοινωνίας στο σύνολό της).
Τώρα όσον αφορά τις απαιτήσεις της γαλλικής ιδιωτικής τηλεοπτικής βιομηχανίας, δεν διαφέρουν και πολύ απ’ αυτές που καταγράφονται σε άλλους κλάδους κοινής ωφέλειας. Κατάργηση υποχρεώσεων κοινής ωφέλειας, σύσταση υπερεθνικών ολιγοπωλίων, υπερ-εμπορευματοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών και αγαθών.
Η απελευθέρωση των αγορών, στην παρούσα μορφή της, επιτρέπει την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στο όνομα της οικονομικής αποτελεσματικότητας (και ίσως του πλουραλισμού στην περίπτωση των ΜΜΕ), θυσιάζοντας ωστόσο δραστηριότητες καθοριστικής σημασίας για τα επίπεδα κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας εφόσον ότι δεν είναι κερδοφόρο δεν είναι και άξιο να διατηρηθεί.
Από αυτήν την άποψη, η πρόταση για κατάργηση των διαφημίσεων από την δημόσια τηλεόραση ίσως αποτελεί θετική εξέλιξη για δύο λόγους:
– αποκαθίσταται ο “δημόσιος χώρος”, ένας χώρος δηλαδή η σκοπιμότητα του οποίου υπακούει στην εκπλήρωση συλλογικών αναγκών και που δεν υπάγεται στους νόμους της κερδοφορίας (αποκαθιστώντας ταυτόχρονα την έννοια της κοινωνικής αποτελεσματικότητας)
– θα υπάρξει άμεση αντιπαράθεση (και σύγκριση) μεταξύ δύο συμμετρικά αντίθετους κόσμους και νοοτροπίες (ιδιωτική και δημόσια τηλεόραση). Η δημόσια τηλεόραση καλείται να αποδείξει μέσα από την επιλογή των προγραμμάτων της μπορεί να αποτελέσει φορέας κοινωνικής προόδου.