Αντίθετα, οι υποθέσεις διαφθοράς του πολιτικού συστήματος στις “μεγάλες δυτικές δημοκρατίες” είναι συχνά βαθύτερες και με δραματικότερες συνέπειες. Μπροστά τους ωχριούν οι εγχώριοι Τσουκάτοι, Χριστοφοράκοι και λοιποί συμπαρομαρτούντες.

Στην περίπτωση της Γαλλίας, πρέπει να γίνει ιδιαίτερα μνεία στον Σαρκοζύ ο οποίος, εκτός από λαϊκιστής νεοδεξιός οπορτουνιστής στα όρια του αυταρχισμού, είναι και από τους βασικότερους “αρχιερείς της διαπλοκής” στη χώρα (για να θυμηθούμε και μια πετυχημένη Λούληα φόρμουλα) αφού εμπλέκεται σε όλες σχεδόν τις σκοτεινές υποθέσεις των περασμένων δύο δεκαετιών. Δυστυχώς ο συγκεκριμένος πολιτικός χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από πολλούς στην Ελλάδα είτε λόγω ιδεολογικής συγγένειας είτε, συχνότερα, λόγω άγνοιας περί το ποιόν του.

Μια από τις ιστορίες που καταδεικνύουν την διαφθορά του γαλλικού πολιτικού συστήματος με γλαφυρό τρόπο είναι αυτή της βομβιστικής επίθεσης στο Καράτσι του Πακιστάν στην οποία σκοτώθηκαν 11 Γάλλοι εργαζόμενοι το 2002. Η ιστορία μοιάζει πραγματικά με κινηματογραφική ταινία αφού έχει πολιτική, χρήμα, διεφθαρμένους στρατηγούς, ισλαμιστές, κατασκόπους, διαδίκτυο, μηντιακή ομέρτα αλλά και βέβαια αθώα θύματα.

Στις 8 Μαίου του 2002 στο Καράτσι, 14 εργαζόμενοι της κρατικής ναυπηγικής εταιρείας της Γαλλίας DCN (Direction des constructions navales) σκοτώθηκαν από έκρηξη βόμβας που ήταν τοποθετημένη στο πούλμαν που τους μετέφερε στο χώρο εργασίας. Οι 11 από τους δεκατέσσερις ήταν Γάλλοι οι οποίοι εργάζονταν στην κατασκευή πολεμικών υποβρυχίων που η DCN είχε πουλήσει στο Πακιστάν εφτά χρόνια νωρίτερα.

Οι Πακιστανικές και οι Γαλλικές Αρχές αποφάνθηκαν αμέσως ότι δράστες της επίθεσης ήταν οι ισλαμιστές της Al-Qaeda και έσπευσαν να βεβαιώσουν τις οικογένειες των θυμάτων ότι θα γίνονταν όλες οι απαραίτητες κινήσεις για την σύλληψη των δραστών.

Όμως για έξι ολόκληρα χρόνια, από το 2002 μέχρι το 2008, δεν υπήρξε καμία εξέλιξη. Ο δικαστής Jean-Louis Bruguière, ειδικευμένος σε θέματα τρομοκρατίας, δεν προχώρησε τις έρευνες στο ελάχιστο, παραμελώντας προκλητικά τις οικογένειες των θυμάτων. Το 2008 ο Bruguière αποχώρησε από το δικαστικό σώμα και προσχώρησε στο κόμμα του Σαρκοζύ UMP ξεκινώντας πολιτική καριέρα. Η υπόθεση ανατέθηκε σε δύο άλλους δικαστές τους Marc Trévidic και Yves Jannier.

Λίγους μήνες αργότερα ο ενημερωτικός ιστότοπος Mediapart αποκάλυψε μια σειρά εγγράφων που σκιαγραφούσαν μια εντελώς διαφορετική εκδοχή της βομβιστικής επίθεσης. Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, η επίθεση οργανώθηκε και εκτελέστηκε όχι από τους ισλαμιστές της Al-Qaeda, που παρεμπιπτόντως δεν ανέλαβαν ποτέ την ευθύνη, αλλά από την περιβόητη μυστική υπηρεσία του Πακιστάν ISI.

Οι καινούριοι δικαστές πολύ γρήγορα εγκατέλειψαν την εκδοχή της ισλαμιστικής τρομοκρατία και πλέον ερευνούν την ευθύνη των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών. Γιατί ποιο λόγο όμως οι υπηρεσίες του Πακιστάν στράφηκαν εναντίον Γάλλων υπηκόων; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, έτσι όπως αναδύεται από τα σχετικά δημοσιεύματα και τις δικαστικές έρευνες είναι σοκαριστική.

Όλα ξεκινούν το 1994 όταν η Γαλλία βρίσκεται προ των προεδρικών εκλογών. Μέτα από 14 χρόνια προεδρίας του Μιτεράν, το φαβορί για τη νίκη είναι η δεξιά. Όμως στο εσωτερικό του δεξιού κόμματος μαίνεται εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δύο υποψηφίων για το χρίσμα. Από τη μία ο Σιράκ και από την άλλη ο Μπαλαντούρ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός εκείνη την περίοδο, μαζί με τον υπαρχηγό του και υπουργό οικονομικών Νικολά Σαρκοζύ.

Η μάχη είναι σκληρή και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι πολλά. Για να ενισχύσουν την χρηματοδότηση της προεκλογικής τους καμπάνιας οι Μπαλαντούρ και Σαρκοζύ αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν κρατικό χρήμα, όπως έκαναν όλοι οι πολιτικοί άλλωστε σε εκείνη την περίοδο. Έτσι εγκρίνουν ένα γιγαντιαίο συμβόλαιο πώλησης πολεμικών υποβρυχίων στο Πακιστάν.

Η συμφωνία προέβλεπε τον εξής όρο: η τιμή των υποβρυχίων είχε φουσκωθεί τεχνητά ούτως ώστε να υπάρξουν τεράστιες προμήθειες εν είδη λαδώματος για τους μεσάζοντες της συμφωνίας, τον Λιβανέζο Ziad Takieddine και τον Σαουδάραβα Ali ben Moussalam, αλλά και Πακιστανούς αξιωματούχους. Όμως, όπως αποκαλύπτεται πλέον, η συμφωνία προέβλεπε και αντι-προμήθειες που γύρισαν στη Γαλλία με σκοπό να χρηματοδοτήσουν την καμπάνια Μπαλαντούρ-Σαρκοζύ ενάντια στον μισητό αντίπαλο Σιράκ.

Δυστυχώς για τους πρώτους, τις προεδρικές εκλογές του 1995 τις κέρδισε ο Σιράκ. Μόλις αυτός και οι δικοί του πήραν την εξουσία αρχίσε η μάχη για τα εκατομμύρια δολάρια των αντι-προμηθειών που γύριζαν από λογαριασμό σε λογαριασμό. Τελικά ο Σιράκ έδωσε εντολή στον υπουργό άμυνας της εποχής Charles Millon, ο οποίος παρεμπιπτόντως στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Λεπέν στη Λυών, να σταματήσει τη ροή του χρήματος προς τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Έτσι το ρευστό που έφτανε στις τσέπες των Πακιστανών στρατηγών και των Γάλλων πολιτικών στέρεψε. Λίγο καιρό αργότερα στο Πακιστάν αρχίζουν οι προειδοποιητικές απειλές στη γαλλική κυβέρνηση (βόμβες που δεν σκάνε, κλοπές εγγράφων της DCN κτλ.) μέχρι την 8η Μαΐου του 2002 και την βομβιστική επίθεση στο Καράτσι. Οι δικαστές πιστεύουν πλέον ότι ή επίθεση αποτελούσε την”τιμωρία” της κυβέρνησης Σιράκ, της οποίας ο Σαρκοζύ ήταν πλέον υπουργός δημόσιας τάξης, για το μπλοκάρισμα των προμηθειών.

Για χρόνια τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα, οι δικαστικές αρχές το αποσιώπησαν και το πολιτικό σύστημα φυσικά το έθαψε. Έπρεπε να το ερευνήσει ο ανεξάρτητος ιστότοπος Mediapart και να γίνει τεράστιο buzz στο διαδίκτυο γύρω από το σκάνδαλο για να ενδιαφερθούν οι “αρμόδιοι”.

Πριν από λίγες μέρες ένας όντως θαρραλέος δημοσιογράφος του πρακτορείου AFP έθεσε την σχετική ερώτηση στον Σαρκοζύ, σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες. Η απάντηση σε βίντεο πιο κάτω. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς γαλλικά για να καταλάβει την αμηχανία του Γάλλου προέδρου. Προσέξτε τα τικ και τους θεατρινισμούς που κάνει για να βγει από τη δύσκολη θέση. Και από κάτω οι δημοσιογράφοι γελάνε υποκριτικά.

Αυτή (δυστυχώς) είναι η Γαλλία του Σαρκοζύ.

Πηγές:
Libération
Le Point
Arret sur Images
Η εξιστόρηση της υπόθεσης στα αγγλικά